ALMOST LIKE THE BLUES
Τόνια Κοσμαδάκη, Σκύλος, εκδ. Απόπειρα, Αθήνα 2020.
Λέξεις στιλέτα. Που ξύνουν τις λάμες τους πάνω σου χωρίς καν να το αντιληφθείς. Πουτάνες λέξεις. Υφαίνουν με απλότητα έναν Μυστικό Δείπνο, σαν αργαλιός, αλλά ο προδότης δεν φάνηκε ακόμη. Ξωπίσω τους βαριανασαίνει η ασθματική, τρεμάμενη φωνή της Κατερίνας Γώγου. Η οξύτητα της βραχνάδας του Tom Waits. Ο τεθλασμένος φακός του Λάνθιμου. Οι αλκοολικοί ψαλμοί του Malcolm Lowry, τα αταβιστικά χτυπήματα της γραφομηχανής του Bukowski, τικ τακ τικ τακ, ο ωμός ρεαλισμός του Kerouac. Το παράνομο χαμόγελο ενός μετανάστη, ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια στην Ηφαίστου, δύο βραχιολάκια από πλανόδιο, τικ τακ τικ τακ. Ωρολογιακή βόμβα.
Σε ρουφούν οι δίνες των ωδίνων της. Οδύνης μάθημα. Περί οπής. Η ευωχία της θλίψης. Στρατσόχαρτα από βελούδο. Το μαύρο βελούδο της νύχτας, της δίψας, της ερήμωσης. Το παγωμένο βλέμμα του Dylan. Οι Underground Youth. Οι Birthday Party. O Pessoa με το καπέλο του. Τα μελωμένα χάδια της αγάπης κάτω από τα μεταχειρισμένα ρούχα μας. Η κάπνα απ’ το τσιγάρο ενός νουάρ ήρωα. Ποιού; Η Audrey Hepburn.
Οι ιπτάμενες εκδορές του δέρματος. Η μοσχοβόλα ομορφιά. Τα τείχη. Η μάνα. Και τα αρσενικά μέλη ενός σκύλου. Με το ριγέ σημαιάκι της ποίησης περασμένο γερά στο αριστερό του πόδι.
Γιατί ναι, “το αίμα ξέρει να σιωπά. Να απουσιάζει. Έχει τσίπα. Όση λείπει από σας. Και ό, τι αγαπάει το λεκιάζει για πάντα.”
Το λεκιάζει. Ενάντια σε κάθε εξουσίαση.
Ένα μικρό δείγμα:
ΑΠΕΝΑΝΤΙ
Όταν σε ξαναδώ
θα ′θελα να περνάς απέναντι έναν δρόμο
Να χουμε τουλάχιστον δέκα μέτρα απόσταση
και πολλές πλαστές σκέψεις
Θα ξαφνιαστώ
και θα σκεφτώ
Άλλαξε πολύ
ψήλωσε
ομόρφυνε
μπόρεσε
Εσύ δεν θα με δεις
αλλά θα κόψεις λίγο
και θα νιώσεις
να ακουμπάνε
τα πόδια σου στη θάλασσα
και τα χέρια σου στα σύννεφα
Τρία δευτερόλεπτα
αιφνίδιο μεγαλείο
Θα απορήσεις
και τα πόδια σου
θα ακουμπάνε ήδη
στην απέναντι μεριά
Θα τον έχεις περάσει τον δρόμο
Kαι δεν ήταν και κάτι
Kι εγώ το είδα
που τόσο το ήθελα
Να σε δω να περνάς τον δρόμο απέναντι
Εκείνο το βράδυ
θα γυρίσω σπίτι
και θα πιω πολύ νερό
Εκείνο θα κυλήσει μέσα μου
μαζί μου
ως που θα αρχίσει
να αναβλύζει από μένα
θα γίνω πίδακας
πάνω στο στρώμα στο πάτωμα
Και μάλλον θα ζήσω εκεί
ήσυχη
δοσμένη στο υγρό στοιχείο
Δεν θα χρειάζομαι κάτι άλλο
Ότι ήθελα το είδα
Στα δέκα μέτρα
Σαν εκτελεστικό απόσπασμα
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©David Khavtasi. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
