1. Tάσου Πορφύρη, Νεμέρτσκα
Γνήσια ποιητική φωνή με όλο το εντόπιο άχθος και τα ερείσματα εκείνα που κάνουν την τέχνη διανθρώπινη και οικουμενική.
2. Γιάννη Υφαντή, Κάτω απ’ το εικόνισμα των άστρων
Η επάνοδος του καλού ποιητή Γ. Υφαντή στο προσκήνιο με ποιήματα ποικίλα και υψιπετή που συνδυάζουν την ερωτική έξαρση, την σάτιρα και το προσεγμένο χιούμορ, ανυψώνοντας εν τέλει την ποίηση σε μύηση και μαγγανεία.
3. Γιώργου Βέη, Βλέπω
Η ποίηση του Γιώργου Βέη εισχωρεί μέσα στην έκρηξη του εφήμερου, συλλαμβάνει την επί μέρους αλήθεια του οργανικού και του ανόργανου κόσμου με άμεσο αποτέλεσμα την έκφραση της κατάφασης ή της ακραίας εμπιστοσύνης προς τη ζωή.
4. Μάρκου Μέσκου, Τα ποιήματα της σκάλας
Ποιήματα για τον θάνατο, τη λησμονιά, την αγάπη, τον πόνο των αποχωρισμών, δηλαδή ποιήματα για την βαθιά ζωή της καθημερινότητας που μέσω της μνήμης γίνεται αθανασία.
5. Κυριάκου Χαραλαμπίδη, Στη γλώσσα της υφαντικής
Ποίηση με χαρακτηριστική ευφωνία και χρώματα πολλά και αντλήσεις εικόνων από την ατελεύτητη μυθολογία και τον λογοτεχνικό περίγυρο, προσφέροντας συνειρμικές λειτουργίες στη γνώση και την απόλαυση της ανάγνωσης.
[Φωτογραφία: Ivana Vostrakova.]
