Μια κρυφή συνομιλία
«Είμαι γεννημένη στο Λούμπεν. Ένα σημείο που ο χάρτης γίνεται βαθύ μαύρο, το ίδιο χρώμα που έχει η γη όταν φαίνεται από το διάστημα. Τι θέλω να πω; Τίποτα. Το Λούμπεν είναι μια πιθανότητα, ένα γεμάτο ποτήρι πριν ξεχειλίσει και βρεθεί στο πάτωμα, ένα σώμα που διαγράφεται ημιθανές στο σεντόνι, ένα φρούτο στο πίσω μέρος του ντουλαπιού που σαπίζει, ένα σημείωμα που αφήνεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ένα τίποτα, ένα κάτι που επιβραδύνει τον ρυθμό της καρδιάς».
Η Lavinia Schulz γεννήθηκε στο Λούμπεν το 1896. Το 1924, σε δεινή οικονομική κατάσταση, πυροβόλησε τον σύντροφό της στη ζωή και την τέχνη, και πατέρα του χρονιάρικου γιου τους, τον Walter Holdt, κι έπειτα αυτοπυροβολήθηκε. Σπούδασε χορό, μουσική, ζωγραφική, σχεδίασε κουστούμια, μάσκες. Αυτή κι ο Βάλτερ θέλησαν να ζήσουν χωρίς λεφτά, αρνούμενοι να «πουλήσουν» την τέχνη τους. Τριάντα κουστούμια και μάσκες του ζευγαριού βρίσκονται σήμερα στο Museum für Kunst und Gewerbe στο Αμβούργο.
Η Γεωργία Διάκου τη ζωντανεύει στη νουβέλα λαβίνια σουλτς. Δίνει φωνή στη φωνή της και πλάθει κάτι σπάνιο. Το συνειδητό της Σουλτς βιώνει τον κόσμο ως κάτι κρυφό, μαζί μαγικό και τρομερό, κι αποκάτω το υποσυνείδητό της αναβρύζει σε μια συνομιλία. Θα μπορούσε όλο τούτο να ξεστρατίσει, αρκούσε ένα στραβοπάτημα ꟷ όμως στο συνταίριασμα των λέξεων η Διάκου αφήνεται στο ένστικτό της και μ’ αφτί που δεν ξεφεύγει απ’ τον ρυθμό γράφει με την «καταπακτή» του υποσυνειδήτου της ανοιχτή και μ’ έναν τρόπο η ίδια γίνεται η Σουλτς. Φορώντας σαν μάσκα την όψη αυτής της κατασκευάστριας μασκών, αφήνει τη μάσκα να γίνει πρόσωπο ꟷ και φτιάχνει ένα ξεχωριστό βιβλίο.
«Είμαι η παύση. Ένα ξύλο που καίγεται, μια πιστή της τέχνης, μια άρρωστη που σώθηκε, ένα νεογέννητο ζαρκάδι, μια κουβέρτα με κεντημένα φύλλα, μια καρέκλα που απαλύνει τη δουλειά, ένα δοξάρι, μια χούφτα κάρβουνο για τη σόμπα, μια κοιλιά με πατάτες και κρέας, ένα ροζάριο με πέρλες, μια σιδερένια πόρτα, ένα αδικοχαμένο σώμα, μια κούκλα με φυσικό δέρμα, ένα φως που τρεμοπαίζει, ένας στρατιώτης, μια φράση από ένα θεατρικό έργο, ένα κιμονό δεμένο λάθος, μια μάσκα αρκούδας, ένα χειμερινό άθλημα, μια μητέρα για το τέλος της ζωής, ένα σπετσάτο, μια εκκλησία έξω από την πόλη, ένα δώρο που δεν ανοίγει, μια γυναίκα που έχει το χέρι της όπλο».
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Σχέδια: ©Lavinia Schulz . Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
