Χριστίνα Λιναρδάκη, ΣΚΠ, εκδ. Ενάντια, 2024.
Η πεζή αφήγηση έχει βαρίδια που δεν μπορεί να αποτινάξει. Ένα αρμολόγημα των φράσεων, που βαραίνει την καθεμία με κατιτίς αχρείαστο για το νόημα αλλά χρειαζούμενο για τη ροή του λόγου. Βαρίδια, που απ’ αυτά απαλλάσσεται η ποίηση. Μπορεί έτσι κάθε φράση κι αράδα να στέκει μόνη της, όχι ασύνδετη μ’ ό,τι προηγείται κι έπεται –αν και μπορούν τούτες οι συνδέσεις να ’ναι κρυφές–, αλλά πάντως μετέωρη, με κάτι ατόφιο, δικό της ολωσδιόλου. Μια φράση ποιήματος στέκει σ’ ένα δικό της κενό, καταμεσής στη λευκότητα της σελίδας, και με τη θέση της και τη διάταξή της αφήνει πάντα κάτι να μένει άρρητο ή υπόρρητο.
Στο ΣΚΠ η Χριστίνα Λιναρδάκη επέλεξε να αφηγηθεί την ιστορία μιας νόσου, από το πρώτο της σημάδι και καθώς μες στα χρόνια ακολουθούσε μια πορεία, διατάσσοντας τούτη την εξιστόρηση κάθετα, με κενά εκατέρωθεν κάθε φράσης, και χωρίζοντάς την σε ποιήματα. Πάντα, κάτι λέγεται και κάτι δεν λέγεται έτσι. Κι αυτό το ξετύλιγμα της σκλήρυνσης κατά πλάκας από μια βλεφαρόπτωση ως μια παράλυση του ενός ποδιού, κι έπειτα απώλεια της αφής, εξετάσεις, ακούσιοι σπασμοί, ξανά εξετάσεις, ακράτεια, φάρμακα, οροί, κορτιζόνη, αμαξίδιο… τούτο το ξετύλιγμα ηχεί συνάμα ξερό και σπαραχτικό, υπόκωφο κι εκκωφαντικό, μα πάνω απ’ όλα αληθινό – αληθινό με την έννοια του ειλικρινούς. Αυτό είναι τα ποιήματα στο ΣΚΠ, το καθένα ξέχωρα κι όλα μαζί. Επιλέγοντας η Λιναρδάκη την ελλειπτικότητα της ποίησης, φτάνει μ’ ειλικρίνεια ως την καρδιά της νόσου – και, στα τελευταία ποιήματα της συλλογής, ακόμα πιο βαθιά, εκεί που η νόσος, μα πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος, ριζώνει στους άλλους και στην παιδική ηλικία, συντάσσοντας ένα ψυχικό απουσιολόγιο.
Να μην έχεις καθόλου αφή
απ’ το στήθος και κάτω
σαν το σώμα να είναι
θαμμένο στην άμμο
σαν το όριό του να μην είναι
το δέρμα
ή σαν το δέρμα
να είναι κάτι άλλο
κάτι χοντρό
και ξένο
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Bridget Riley. Δείτε τα περιεχόμενα του ενδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
