Διαβάζω στην εφημερίδα ότι ο Günter Grass κηδεύτηκε πριν από μερικές ημέρες. Στο νεκροταφείο του Μπέλεντορφ, του μικρού χωριού μπροστά από την πατρίδα μου, το Λύμπεκ, όπου έζησε για περισσότερο από είκοσι πέντε χρόνια. Δεν υπήρχαν ούτε Τύπος ούτε τηλεοπτικές κάμερες ή μικρόφωνα• μόνο η οικογένειά του συγκεντρώθηκε, για να τον αποχαιρετίσει. Μόλις πριν από μερικές εβδομάδες του είχα τηλεφωνήσει και τον είχα πείσει να έρθει στη Βρέμη τον Μάιο για μια απαγγελία των ποιημάτων του. «Στην ηλικία μου», είπε, «δεν μπορεί βέβαια πια κανείς να δίνει ελαφρά τη συνειδήσει τέτοια ραντεβού. Αλλά θα έρθω… αν το επιτρέψει η υγεία μου!» Σήμερα, ακριβώς δύο εβδομάδες μετά τον θάνατό του, δυσκολεύομαι ακόμη να πιστέψω ότι δεν θα ξανακούσω πια τη φωνή του. […]
[Απόσπασμα από το κείμενο που ο Michael Augustin έγραψε ειδικά για το Φρέαρ και δημοσιεύεται στο ενδέκατο τεύχος του περιοδικού. Το κείμενο διαβάστηκε χθες από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Βρέμης. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του περιοδικού είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
