Ἄς ἀρχίσουμε μέ τά αὐτονόητα: στήν περίπτωση μιᾶς δολοφονίας, ὁ φονιάς ἔχει ἄδικο. Πάντα. Συνήθως, μάλιστα, ἀποτυγχάνει καί τόν στόχο του γιατί, καθιστώντας μάρτυρα τό θύμα του, τό δικαιώνει ἀπόλυτα. Εἴμαστε, ὅμως, ὅλοι Charlie –κι ἄν δέν εἴμαστε αὐτό ὀφείλεται μόνο στήν ἰδιαίτερη τόλμη πού ἐπέδειξαν οἱ σκιτσογράφοι τοῦ συγκεκριμένου ἐντύπου (ἐνῶ ἐμεῖς ὄχι) ἀπέναντι στίς ὁλοένα κλιμακούμενες ἀπειλές τῶν φανατικῶν ἰσλαμιστῶν; Τήν πολύνεκρη ἐπίθεση στό σατιρικό ἔντυπο Charlie Hebdo καί τή μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας πού ἀκολούθησε γιά τήν προάσπιση τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου καί, συμβολικά, τῶν ἀρχῶν τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Δύσης, μποροῦμε νά τή δοῦμε ἀπό πολλές διαφορετικές πλευρές. Ὀφείλουμε ὅμως νά τή δοῦμε καί ἔξω ἀπό τό πλαίσιο τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας πού ἐπέβαλε ἡ φόρτιση καί τό πνεῦμα τῶν ἡμερῶν. […]
[Ολόκληρο το κείμενο στο τεύχος 10 του περιοδικού, που κυκλοφορεί. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του τεύχους είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας. To έργο είναι του σπουδαίου εικονογράφου Νικόλα Ανδρικόπουλου.]
