[…] Πας, Παθ ή Παζ ήταν ένα από τα τρελά τριλήμματα που τριζοβολούσαν μες στο ξερόχλωρο κεφάλι μου σχεδόν όλη τη δεκαετία του Ογδόντα, καθότι εξεδίδοντο διαρκώς στην Αθήνα της εν λόγω δεκαετίας βιβλία του Μεξικανού Μαιτρ Octavio Paz, και το ένα εξώφυλλο τον έλεγε Πας, το άλλο Παθ, το τρίτο Παζ, και φτου κι απ’ την αρχή, και τότε ήταν που αναθάρρησαν οι πρώιμοι politically correct και άξαφνα, χρυσαφένια μου, αγάπη μου εσύ, λατρεία λατρεμένη μου, μας κάνουνε Ουέλς τον κοτζαμάν Ουέλλες, και αφιονίζονται και θέλουν αίμα δεν τους φτάνει αυτό θέλουν κι άλλο και κάνουνε Γκάλιβερ τον Γκιούλιβερ σιγά ρε παιδιά ήρεμα πώς κάνετε έτσι αλλά αυτοί τίποτα απηνείς αυτοί σιδερόφραχτοι διορθωτές των πάντων αφήστε μας ρε παιδιά να τα λέμε όπως θέλουμε όχι αυτοί αφήστε μας στην πλάνη μας όχι αυτοί αφήστε ρε ήσυχα τα λάθη μας όχι αυτοί μας κάνανε καρδούλα μου Σον τον Σην τον Κόννερυ τον Σην μας τονε κάνανε Σον Κόνερι και σκίσανε τα πρέκια της αθώας αθωότητάς μας μάτωσε η ψυχή μου σου λέω πάει πια ηττήθηκα πέθανα σωριάστηκα έχασα το φως μου ήταν η χαριστική βολή λίγο έλειψε να πάρω των ομματιών μου μαύρη πέτρα πίσω μου να ρίξω να πάω στην ξένη αλήτης εκατήντησα εν ταις αλλοδαπαίς να πω κι εγώ όταν πια κάνανε οι μοβόροι Γκρέιαμ τον Γκράχαμ.
[Ολόκληρο το κείμενο στο τεύχος 10 του περιοδικού, που κυκλοφορεί. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του τεύχους είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
