ΑΙΓΕΙΡΟΣ. από ψηλά θυμίζει αρχαιολογικό χώρο. όσο κοντεύεις φέρνει
σε ζαγοροχώρι. φεύγοντας με πλάτη το αφήνεις νταμάρι. κατά τ’ άλλα,
τον μήνα Σεπτέμβριο, παίρνουν χρώμα τα χαλάσματα από τις πολλές
αγριοροδιές. δεξιά κι αριστερά κάτι ταφόπλακες με αράβικη γραφή
μαρτυρούν το μουσουλμανικό στοιχείο πριν την ανταλλαγή. το πιο
χαρακτηριστικό του οι μετέωρες πέτρινες σκάλες που οδηγούν σ’ ένα
πρώτο όροφο που δεν υπάρχει πια. αν κάποιος βρεθεί νύχτα κατά
‘κει, τα τσομπανόσκυλα θα τον μυριστούν ‒δε θα το ‘θελε.
ΛΙΜΝΙΣΚΗ. μετά το ’22, το κατοίκησαν Πόντιοι και Θρακιώτες πρόσφυγες.
όχι για πολύ. το ’42 το ‘καψαν οι Βούλγαροι, δεν ξανακατοικήθηκε. δρόμος
δεν υπάρχει να πας, παρά μόνο περπατητός από μονοπάτι. έχουν μείνει
όρθιοι δύο τοίχοι από ένα σπίτι και άλλοι τέσσερις από ένα διπλανό. όλο
το υπόλοιπο χωριό είναι σωρός από πέτρες. στη θέση κάθε διακριτού
πέτρινου λόφου φανταστείτε ένα σπιτικό. κατεξοχήν πολύτεκνες οικο-
γένειες. κατεξοχήν καπνοκαλλιεργητές που σε μια βραδιά κάηκαν και
ντουμάνιασε ο μικρόκαμπος τριγύρω.
ΑΝΩ ΘΟΛΟΣ. όλο το χωριό δίπατα και τρίπατα σπίτια. τούρκικα αρχοντικά.
στέκονται ακόμη στα πόδια τους, κανονικά φαντάσματα. οι εξώπορτες
γέρνουν και οι καμινάδες έργα τέχνης. κάθε δωμάτιο και τζάκι, οι τοίχοι
συνήθως λουλακί ή ροζ, τα ταβάνια ξυλόγλυπτα. θα μπορούσε να ‘ναι
ένα τουριστικό-παραδοσιακό χωριό. τώρα μόνο αγελάδες κυκλοφορούν
στα σοκάκια του. η πλατεία ένα απλόχωρο μαντρί κι ο Άνω Θόλος η
“ερημόπολις” της κοπριάς.
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ. χωριό σε μίνι οροπέδιο. το πάνω μέρος είναι “πυρήνες”.
δύο δωμάτια, χωλ κι ένας μικρός φούρνος. περίπου κυκλικά. για τους
ανταρτόπληκτους, βουλγαρόπληκτους. το κάτω απλώς μισογκρεμισμένα
σπίτια. ο τελευταίος γάμος τελέστηκε το ’54. από την εκκλησιά ενάμισης
τοίχος όρθιος σήμερα. διάσπαρτες παντού δαμασκηνιές και κορομηλιές.
κόκκινες, κίτρινες, πράσινες, μωβ. οι πιο γλυκές αυτές στα νεκροταφεία.
[Η φωτογραφία είναι του Κυριάκου Συφιλτζόγλου.]
