Πέντε Πύρινα Προσπέκτους
Σελίδες. Ξεκινώ απ’ το τέλος, γιατί το τέλος φωτίζει την αρχή. Και γιατί ήταν δυνατό: διαβάζω, ξανά και ξανά, τις ιστορίες/εικόνες/άριες που φυλάσσει και μας δωρίζει η Εύα Στεφανή στα Μαλλιά του Φιν (εκδ. Πόλις). Μια να είναι αρχηγός ο σαλταρισμένος εφιάλτης και μια το άνοιγμα σε αλλόκοτες πανίδες, σε διαθλασμένα πεδία και τοπία να παίρνει το πάνω χέρι. Κλείσιμο ματιού, από μένα, καθώς διαβάζω τρίτη φορά τις σελίδες της Στεφανή, στον Ε.Χ. Γονατά και στην Μαργαρίτα Καραπάνου όταν μαστόρευε το δικό της καλειδοσκόπιο που το έλεγε Η Κασσάνδρα και ο Λύκος.
Νότες. Πρώτα Dylan. Πάντα Dylan. Ο Γερόλυκος Bob μας ταξιδεύει, παρέα με τους Band. Ανοίγει τα σεντούκια και ιδού: The Basement Tapes/Raw.
Ελεκτρόνικα. Ίλιγγος και ανάλυση. Στα paradoxa.gr, ο Ευγένιος Αρανίτσης, ξεχαρβαλώνει μια ήδη ξεχαρβαλωμένη πραγματικότητα, αλλά την ξεχαρβαλώνει με τέτοιο τρόπο ώστε να καθιστά ορατές τις απαρχές και τις αιτίες του ξεχαρβαλώματος. Κάθε Σάββατο, τα paradoxa.gr, είναι η πρωινή προσευχή του καταστασιακού/situationniste, όπως ήταν για τον αστό η ανάγνωση της πρωινής εφημερίδας, καταπώς διατεινόταν ορθά ο Hegel.
Σελιλόιντ. Οι Αισθηματίες του Νικόλα Τριανταφυλλίδη είναι η απάντηση στο Weird Greek Cinema. Ταινία που ανοίγει δρόμους, κάνοντας ένα βήμα πίσω (προς τον κλασικό κινηματόγραφο – έτσι, με τον τόνο στην προπαραλήγουσα), μπας και γίνουν τα ευκταία δύο βήματα μπρος.
Στέκια. Όλο το χρόνο, στο Poems & Crimes, στην Αγίας Ειρήνης, συναντιόταν η Ποίηση με τον Κινηματογράφο, η Πεζογραφία με τον Στοχασμό, το κέφι με τη διαύγεια. Τα στέκια επανέρχονται, όπως άλλωστε το έδειξε και η τηλεοπτική σειρά της Nima Productions. Τα στέκια είναι οι ανάσες μας, οι κόγχες της πόλης.
[Φωτογραφία: Erich Hartmann.]
