Τ΄απόγευμα είχαν φτάσει στο εμπορικό λιμάνι του Μαϊάμι. Ήταν διαλυμένοι, υγροί. Απ΄απέναντι έρχονταν φώτα δυνατά, η νύχτα και οι ατμοί των τροπικών. Χαιρετήθηκαν θερμά, σαν αυτούς που δεν θα ειδωθούν ποτέ. Σκορπίστηκαν σε σταθμούς λεωφορείων, σε κέντρα διασκέδασης. Κάποιοι έχασαν για πάντα την ψυχή τους. Όσοι κατόρθωσαν να σωθούν γυρνούν με τα ταξί την παραλιακή λεωφόρο. Αγαπάνε τη νεκρή ζώνη, αυτή την πάλαι ποτέ ζεστή, βιομηχανική γωνιά που τώρα μαραζώνει. Αυτοί αγαπούν το γνήσιο, γαλλικό ρομαντισμό. Όπου και αν κοιτάξουν υπάρχει μονάχα μια κατεύθυνση. Οι πυξίδες τους είναι χαμένα παιδιά. Οι δρόμοι τους συνεχίζουν μες στον ωκεανό. Χαιρετούν τους φανταστικούς κολυμβητές που έρχονται απ΄τα νησιά.
Καθένας τους μιλά μια άλλη γλώσσα, κρατά στα χέρια ένα βλαστάρι που τρέμει στον φρέσκο αέρα του πρωινού. Καθένας τους είναι ένα βιολί σπασμένο μ΄επικίνδυνες χορδές. Ακουμπούν τον ώμο του οδηγού και εκείνος σταματά. Πληρώνουν και φεύγουν κόντρα στο φως. Έπειτα μια σκηνή που περνούν εμπρός απ΄τα βιομηχανικά ερείπια. Κάτι αποστακτήρια, δεξαμενές, μεγάλες ανακοινώσεις ανακατασκευών. Κάθε μέρα θάβουν τ΄άνθος στ΄άδεια δωμάτια που σύμφωνα με το μύθο προορίζονταν για ένα σπουδαίο μεταφορικό σταθμό. Κάτι σαν τα πρακτορεία του τύπου που δημοσιεύουν ξαφνικές φωτογραφίες, μαρτυρίες από άγνωστες ως τότε πόλεις, τον νεκρό ηγέτη της επανάστασης ξαπλωμένο στις βρύσες των σφαγείων. Αργά τη νύχτα, ναρκωμένοι περνούν μέσα απ΄τις στοές, κόβουν ίσια τη φλέβα της πόλης, ίσια και βαθιά. Αυτοί δεν φοβούνται, τα πόδια τους πετούν πάνω απ΄τα τσιμέντα. Ώσπου να φθάσουν στα παλιά, εργατικά σπίτια τους, έχουν διατρέξει τόσους παλιούς φίλους, τόσα γλέντια στα εσωτερικά προαύλια των πύργων. Εκείνες τις στιγμές που ντυνόμασταν τις μοναστικές στολές δεν θα τις λησμονήσουμε ποτέ. Μήτε τη φωτογραφία του Πυγμαλίωνα με τον νεαρό πυγμάχο και το λευκό βιβλίο ή τ΄αερόστατο που αναδύεται φλεγόμενο μέσα απ΄τις αυλές με τον γελαστό εραστή. Αυτός, ο εραστής δηλαδή, σκοτώθηκε αναπάντεχα εκείνο το πρωί. Όμως εμείς, με πρησμένα πρόσωπα απ΄το ποτό, με κάτι μισές λέξεις σκαρωμένες καθ΄όλη τη διάρκεια της εφιαλτικής νύχτας να μας απασχολούν γνέφουμε στους οδηγούς. Λέμε μια λέξη δονκιχωτική, γέρνουμε στο κάθισμά μας. Βρισκόμαστε στ΄άνθος της αυγής, είμαστε εξαιρετικά επιρρεπείς. Είμαστε ήρωες, σου φωνάζω, είμαστε ήρωες.
