(Δεν υπάρχουν σκηνικές οδηγίες.
Στο εσωτερικό του κτιρίου μόνο υφίσταται ευδιάκριτη μια προθήκη χριστιανική. Εδώ τελούνται προσευχές. Στο βάθος της εσοχής είναι που ανακάλυψαν την εικόνα της αγίας. Μια αγία γυμνή, δίχως στεφάνια και άλλες διακοσμήσεις. Οι ιστορικοί της τέχνης την απέδωσαν σε κάποιον ελάσσονα των αρχών του αιώνα. Συμφώνησαν όμως πως το συγκεκριμένο εύρημα σηματοδοτούσε μια μοναχική ταυτότητα, διόλου αδιάφορη. Καμιά λόγια μίμηση, κανένα πρότυπο και καμιά σπουδή στην τεχνική της εικόνας. Το πρόσωπο της αγίας κατέστη αντικείμενο μελέτης. Ήταν άκοσμο μα διεκδικήθηκε από πολλά συνδικάτα. Τα κόκκινα κορίτσια την ονόμασαν αγία Μαγδαληνή. Να΄χουν και εκείνες μια ελπίδα όταν τις πνίγουν οι ανάσες και αισθάνονται ξεκληρισμένες.)
Η τρυφερή του έλξη παραμένει μυστική. Για ώρες κλείνεται στην κάμαρα. Οι δικοί του άνθρωποι, ο κύκλος του σχολιάζει μ΄αρνητικό τρόπο αυτή την τάση. Κάποτε θεώρησαν πως ήταν μια μόδα, ένα απ΄εκείνα τα αλφάβητα που επιννοεί η νεότητα, παραφράζοντας τον κόσμο και επέμειναν. Όμως τώρα πάνε τόσα χρόνια που μελετά τ΄άστρα και ονομάζει απ΄την αρχή τους σχηματισμούς, ανατρέχοντας στην αρχαία ύλη της μιμήσεως, περιφρονώντας τους. Όταν έχει εξαντληθεί, μόνο τότε, ανοίγει την πόρτα, παραπαίει στους διαδρόμους, ουρλιάζοντας τ΄όνομα μιας μιγάδας. Ξανά και ξανά, όσες φορές και αν γυριστεί ετούτη η σκηνή, εκείνος να φωνάζει, σαν κάτι άγριο και ακαριαίο να τον ορίζει στο βάθος του δωματίου. Να χάνεται, αφήνοντας πάντα ένα πολύ μικρό ποίημα και τ΄όνομα του καινούριου άστρου, συγκινώντας μας βαθύτατα για την ευρηματικότητά , τη θέληση, την πειθαρχία του. Εμείς εν των μεταξύ κινούμαστε πάντα στα χαμηλότερα επίπεδα. Εμείς φιλμ που καίγονται, άνεμος και τίποτε. Μικρές, παλιές σπονδές στα πόδια αναρίθμητων ερωτιδέων, πέριξ της πλατείας.
Θα μπορούσα να πω τόσα πολλά γι΄αυτά τα οράματα. Όμως πόσο λίγο θα ενδιέφεραν αυτά αν η πλατεία δεν υπήρξε στ΄αλήθεια. Αν οι νεαρές, ερωτικές μητέρες δεν συνοστίζονταν κάτω απ΄τα φώτα με τα φορέματα μιας άλλης εποχής και αν οι άντρες με τα χοντρά παλτά στα χέρια τους που γελούν, τριγυρνώντας σε μια ατμόσφαιρα νυχτερινού λιμανιού δεν γνώριζαν την καταγωγή της βροχής.
Οφείλω να πω πως τ΄όνομα του κοριτσιού μού είναι παντελώς άγνωστο. Κάθε φορά εμφανίζεται με κατακόκκινα μάτια απ΄τους πυρετούς, σιωπηρή, σφίγγοντας ένα μικρό, ξύλινο φυλαχτό στα χέρια της. Μια μικρή Μαγδαληνή, μετανοούσα, στο βάθος, εμπρός απ΄το παράθυρο του διαδρόμου με σβησμένο το πρόσωπο.
