Οι αόρατοι άνθρωποι είναι γέννες χάλυβα. Συνήθως πεθαίνουν νέοι αφήνοντας ένα χνάρι στο χώμα του πάρκου, στον ανατολικό τομέα της πόλης. Εμφανίζονται σε κατακόμβες και ανταλλακτήρια. Συλλέγουν μέταλλα και σέρνουν θορυβώδη καρότσια μεγάλων αλυσίδων στους παράδρομους των εθνικών οδών.
Όλες αυτές οι λεπτομέρειες είναι εξόχως σημαντικά στοιχεία. Πολύ περισσότερο και από την ήσυχη ύπαρξή των αόρατων ανθρώπων όταν μ΄αργές ταχύτητες, γυρεύουν τ΄αγνά θεμέλια των πόλεων. Τα χέρια τους είναι από βιομηχανικά υλικά και ποτέ μα ποτέ δεν υπάρχει κανείς μάρτυρας όταν προσεύχονται πίσω από το ξενοδοχείο Αθήνα.
Αυτό το κτίσμα στην οδό της δολοφονημένης έρχεται απ΄το μέλλον. Κανείς δεν θα υπάρχει μες στα δωμάτια και οι χοροί του ημιόροφου κάποτε θα τελειώσουν. Κάτι ψηφιακά σήματα από απόσταση, κάτι που συλλαμβάνεται διακριτικά και απομακρύνεται όταν πια εκτίσει τον κύκλο του θ΄αποτελέσουν τις ενδείξεις.
Τότε οι αόρατοι άνθρωποι ήδη θα συνιστούν μια ολόκληρη τάξη. Ίσως το προσδόκιμο του βίου τους, ίσως οι θεοί και η πυκνότητα του σιδήρου να΄χουν μεταβληθεί. Μα θέματα όπως οι πρωινές προσευχές, οι οπλαρχηγοί και η αρχαιολογική δροσιά δεν αμφισβητούνται όταν.
Οι αόρατοι άνθρωποι έζησαν περί την Τρίτη χιλιετία. Στις αρχές της τρομοκράτησαν τη βαριά βιομηχανία, όμως γρήγορα πλήρωσαν την εύθραστη υγεία τους.
Στο μητροπολιτικό μουσείο ένας εθελοντής, μετανάστης τρίτων χωρών, θάβεται με προσοχή κάτω από κομμάτια χάλυβα, κρατά το χέρι του έξω απ΄τα συντρίμμια. Οι επισκέπτες συρρέουν και χειροκροτούν για τη ζωντάνια του εγχειρήματος, τότε που τίποτε δεν βρίσκεται σ΄απόσταση. Αφήνουν νερό πλάι στο υψωμένο χέρι. Ο άνδρας ανασύρεται απ΄τα ερείπια νωρίς τ΄απόγευμα. Έπειτα θα τον αποκεφαλίσουν τα τελευταία φώτα, θα μοιάζει οραματικός και θαμπός κάτω από την ψηφιακή επιγραφή που επαναλαμβάνεται.
Ο Αντίνοος, έπειτα από χρόνια, ανάμεσα στις βάρδιες, σ΄αδιάφορη πατρίδα.
[Πρώτη δημοσίευση.]
