Nebraska (2013)
σκηνοθεσία: Alexander Payne
Κύρια αρετή στο σινεμά του Ελληνοαμερικανού Αλεξάντερ Πέην, η λεπτή ειρωνεία και η τρυφερή μάτια ενός παρατηρητή , η παρουσία του οποίου ποτέ δεν επιβάλλεται στον θεατή. Οι ιστορίες που αφηγείται ο Πέην είναι απλές κι ανθρώπινες, σχεδόν παλιομοδίτικες φέρνοντας στο νου κλασσικά έργα, όπως τη Γκαρσονιέρα του Γουάιλντερ- ενός σκηνοθέτη που επίσης θεωρούσε ότι ο δημιουργός πρέπει να μένει αόρατος σαν φάντασμα. Αυτή η στάση βέβαια δε συνεπάγεται απουσία ύφους. Η πίκρα, η απογοήτευση που ακολουθεί τη διάψευση των προσδοκιών, η βαθιά κατασταλαγμένη μελαγχολία κι ένας λυρισμός που επιφέρει την κάθαρση ακόμα κι όταν τα όσα απεικονίζονται δεν έχουν ίχνος οπτιμισμού, συμβάλουν στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας καθαρά προσωπικής. Το σινεμά του Πέην είναι κατά βάση ελπιδοφόρο, παρά απαισιόδοξο γιατί ακριβώς όπως παλιότερα ο Κάπρα ή ο Μονιτσέλι με μια απλότητα (που ο ανεξοικείωτος μόνο θεατής μπορεί να παρεξηγήσει για αφέλεια) στρέφεται στους ανθρώπους, στους μοναδικούς χαρακτήρες του, που δείχνει να συμπονά και ν’ αγαπά βαθιά.
Το Nebraska είναι η ιστορία του Γούντι (του υπέροχου ηθοποιού Bruce Dern), ενός αλκοολικού γέρου που είναι πεπεισμένος ότι κέρδισε ένα τερατώδες χρηματικό ποσό και θεωρεί πως οι γύρω του συνωμοτούν για να τον αποτρέψουν να το παραλάβει. Είναι ακόμα η ιστορία μιας τοποθεσίας, της χιονισμένης Νεμπράσκα που πέρα απ το αντίκτυπο της στην αμερικάνικη κοινή συνείδηση (δεν είναι τυχαίο ότι Νεμπράσκα τιτλοφορείται και δίσκος του Μπρους Σπρίνγκστιν, ο λυρισμός του οποίου θυμίζει έντονα το σύμπαν του Πέην), είναι και τόπος γέννησης του Πέην. Μια ιστορία λοιπόν για την επιστροφή στον τόπο καταγωγής, μια λυπημένη Οδύσσεια για τον Γούντι, που σαν Δον Κιχώτης κυνηγάει με πάθος κι αφοσίωση τα όσα πιστεύει πως του αναλογούν. Νομοτελειακά θα εξαθλιωθεί και θα εκπέσει, ο Πέην όμως δείχνει να συμπορεύεται μαζί του, να τον σπλαχνίζεται ή ακόμα και να τον υμνεί. Το πρόσωπο του Πέην κρύβεται στο ρόλο του επίσης αλκοολικού γιου του Γούντι, που αποφασίζει να συνοδεύσει τον πατέρα του στη Νεμπράσκα του τίτλου, να αντιμετωπίσει τους φαινομενικά παρανοϊκούς ισχυρισμούς του, σαν απόλυτη κι αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.
