Vampyr (1932)
Carl Theodor Dreyer
Ένα απόγευμα ένας νέος άνδρας καταφθάνει σε μια παράξενη πόλη, πιάνει δωμάτιο σ’ ένα πανδοχείο και κουρασμένος, πέφτει για ύπνο. Ξαφνικά, ένας γέρος τον επισκέπτεται στο δωμάτιο του, τού προσφέρει ένα πακέτο και του ζητάει βοήθεια. Ο ξένος, δε θα αργήσει να αντιληφθεί ότι η πόλη, που δείχνει να κρύβει πολλά μυστικά, είναι στοιχειωμένη και κυριαρχείται από ένα βρικόλακα, ένα φάντασμα της νύχτας. Αποφασίζοντας να ακολουθήσει το γέρο, θα εισέλθει σε μια παράλογη ιστορία.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι ο μεγάλος σκηνοθέτης Καρλ Ντράγιερ, που συχνά στο σινεμά του στρέφεται στην έννοια του θείου και του υπερβατικού, παραλληλίζοντας την αρχετυπική διαμάχη καλού-κακού που διαποτίζει τη δυτική (ειδικά την καθολική) κουλτούρα με εσώτερες ψυχικές διεργασίες, θα στραφεί στον βαμπιρικό μύθο, με τρυφερότητα και υπαινιγμό. Η θλιμμένη ματιά του Ντράγιερ που κρύβεται πίσω από κάθε πλάνο προσδίδει φοβερή αυθεντικότητα στα όσα απεικονίζονται . Η ονειρική φύση του ίδιου του κινηματογράφου αναδεικνύεται υπέροχα, μέσα από τις συγκλονιστικές εικόνες του Βαμπίρ, εικόνες απόκοσμες αλλά κατά βάση απλές- φυσικές. Δε θα ήταν υπερβολή να θεωρήσουμε το Βαμπίρ μια νατουραλιστική ανάγνωση του βαμπιρικού μύθου.
Ενώ ο θάνατος δεσπόζει μέσα από μια φαινομενικά ατελείωτη σειρά οπτικών αναφορών και συμβολικών παραστάσεων που φέρνουν στο νου τον κινηματογράφο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (ένας άντρας μ’ ένα ξύλινο πόδι, ένα δρεπάνι, σκιές που χορεύουν εύθυμα μες τη νύχτα ), μια καλά κρυμμένη νοσταλγία για τη ζωή, για το όμορφο και το αληθινό βρίσκεται στο επίκεντρο της παράξενης ιστορίας που απεικονίζεται. Το παράλογο των σουρεαλιστών υμνείται και από τον Ντράγιερ, ως δύναμη απελευθερωτική που λυτρώνει.
