Σε τόπο μακρινό, πέρα από τα σύνορα του χάρτη, ήταν ένα βασίλειο δίπλα στο νερό, που ονομαζόταν Βασίλειο του ημί. Εκεί, όπου τα λόγια έμεναν μισά, ζούσε ένας βασιλιάς με τη βασίλισσά του και τη μικρή τους κόρη.
Κάθε πρωί ο βασιλιάς επιθεωρούσε το στέμμα του και ζητούσε να στερεωθεί στο κεφάλι του δίχως να πετάει ούτε μία τρίχα από τη λιγοστή του κόμη. Φορούσε τις βελούδινες μανσέτες του, που τις έδενε με χρυσά μανικετόκουμπα, καθόταν στο γραφείο και ξεκινούσε την πολύτιμη ασχολία του: να σφραγίζει μισές λέξεις. Ο βασιλιάς ήταν πολύ προσεχτικός, ώστε να μην πέσει περισσό μελάνι στο χαρτί και ολοκληρωθούν οι προτάσεις, γιατί ένιωθε βαθύ το χρέος του βασιλικού καθήκοντος.
Η βασίλισσα φορούσε το στέμμα της όταν ο βασιλιάς έλειπε από το παλάτι. Φτιαγμένο από την ίδια, ήταν μια χαλκογραφία, που είχε σκαλίσει και διακοσμήσει με ημιπολύτιμες πέτρες. Κάθε μέρα έπαιρνε το πανί και γυάλιζε τον χαλκό, και αυτός έλαμπε σαν να ήταν από χρυσό. Αγαπημένη ασχολία της βασίλισσας ήταν να κατασκευάζει νέες λέξεις, αφού τους κολλάει δίπλα το ημί, όπως ημι-λαμπερό, ημι-μυστικό, ημι-εύθυμο, λέξεις που άφηναν μισάνοιχτους τους φθόγγους τους. Μία ακόμα ασχολία της ήταν να φωτογραφίζει τις λέξεις αυτές και να τις βάζει σε κάδρα.
Η μικρή τους κόρη προσπαθούσε να γράψει. Κάθε φορά όμως η μητέρα τής απαντούσε πως οι ολόκληρες λέξεις της δεν ταίριαζαν στο σαλόνι τους. Έτσι έκλεινε το τετράδιο και κοιτούσε την αντανάκλασή της στο νερό. Συνήθιζε να δοκιμάζει γκριμάτσες, για να πετύχει την καλύτερη για τις φωτογραφίες που επιθυμούσε η μητέρα βασίλισσα. Γιατί όταν καμιά φορά συναντιόντουσαν στον τεράστιο διάδρομο του παλατιού, η μητέρα έπαιρνε το κορίτσι από το χέρι και το στόλιζε για να βγάλει φωτογραφίες. Συνήθως της έδινε να κρατά ένα από τα ημι-κρυστάλλινα βάζα της και να κάνει πως μυρίζει χάρτινα λουλούδια. Άλλοτε την έβαζε να φουσκώνει τα μάγουλα και να φυσάει κεριά σε ημι-γλυκές τούρτες. Αργότερα, όταν τυπώνονταν αυτές οι φωτογραφίες, το κορίτσι έμαθε πώς φαίνονται τα πράγματα έξω από εκείνη.
Ένα βράδυ ο βασιλιάς έβγαλε τις μανσέτες του πιο νωρίς. Τότε το κορίτσι βρήκε την άκρη από το μανίκι του και την τράβηξε με δύναμη. Ήθελε να του δείξει τον ουρανό πάνω από το παλάτι τους. Του έκανε ένα σωρό ερωτήσεις για τους πλανήτες, και ο βασιλιάς της μουρμούριζε να μη βάζει ερωτηματικό στις ερωτήσεις της, και έπειτα χασμουριόταν κάπως. Έλεγε ωστόσο πως ήταν περήφανος που η μικρή πριγκίπισσα ήταν τόσο περίεργη. Και εκείνη ορκίστηκε τότε στον φωτεινό γαλαξία από πάνω τους ότι πάντα θα τον κάνει περήφανο, όπως εκείνο το βράδυ.
Όταν ήρθε ο καιρός του γάμου για την πριγκίπισσά τους, η βασίλισσα έβγαλε από τα μπαούλα όλα τα ημι-κομψοτεχνήματα που προορίζονταν για προίκα και πήρε το βελόνι. Έφτιαξε πρώτα το αρχικό του κοριτσιού με κόκκινη κλωστή και δίπλα περίμενε να βάλει το αρχικό κάθε υποψήφιου που εμφανιζόταν. Έραβε και ξήλωνε όμως κάθε φορά, γιατί η μικρή δεν ξεχνούσε τον όρκο της στον γαλαξία. Και αν ο βασιλιάς γελούσε λίγο με όλη αυτή την κατάσταση, δεν άργησε μετά από λίγο καιρό να χασμουριέται πάλι.
Και όσο περνούσε ο καιρός, ο γαλαξίας άρχισε να ξεθωριάζει πάνω από το κεφάλι της και ο βασιλιάς δεν κοίταζε πια τον ουρανό.
Έτσι η πριγκίπισσα συμφώνησε να παντρευτεί. Γάμος τρανός έγινε στο βασίλειο, όπου η βασίλισσα έβγαλε όλα τα ημί- που ήθελε να δείξει, και ο βασιλιάς μετρούσε τα μανικετόκουμπα του γαμπρού να δει αν ήταν άξιος συνεχιστής του.
Τα χρόνια πέρασαν και τα πουκάμισα έγιναν μοντέρνα, με κοκάλινα κουμπιά. Τα κεντημένα μονογράμματα στα μαξιλάρια δεν βόλεψαν κανέναν. Στο σπίτι που ζει τώρα η πριγκίπισσα, δεν υπάρχουν τεράστιοι διάδρομοι, ούτε χάρτινα λουλούδια. Οι γκριμάτσες της έγιναν αχνές, σχεδόν αόρατες. Κάποιες φορές γράφει. Όχι πια με λέξεις ημιτελείς˙ τώρα δοκιμάζει ξανά να τις τελειώσει.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Maya Beano. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
