Ο Γεώργιος Γλάρος είναι ένας επιτυχημένος άνδρας. Ότι στόχο έβαλε στην ζωή τον πέτυχε και με το παραπάνω. Με άριστα τέλειωσε το Δημοτικό σε ένα μικρό χωριό της Λευκάδας, με άριστα το Λύκειο, πρώτος στην σχολή Μηχανολόγων, πρώτος παντού. Τελειώνοντας το πανεπιστήμιο, έφυγε με υποτροφία στις Ηνωμένες πολιτείες και σε λίγα χρόνια κατάφερε να γίνει αστροφυσικός και στέλεχος της ΝΑΣΑ. Όλος ο κόσμος ήταν δικός του, το πίστευε βαθιά μέσα του, μπορούσε τα πάντα αρκεί να το έβαζε στόχο. Όταν πήγαινε τα καλοκαίρια στη Λευκάδα σαν βασιλιάς περπατούσε στα στενά δρομάκια τη πόλης, ντυμένος με λευκά κοστούμια και μεταξωτά πουκάμισα και όταν καθόταν σε κάποιο εστιατόριο, αμίλητος και σοβαρός, απολάμβανε στην πραγματικότητα περισσότερο τους τεμενάδες των ιδιοκτητών και των γκαρσονιών, παρά το φαγητό του.
Ένα πρωί του Αυγούστου ο Γεώργιος Γλάρος κατέβηκε στην παραλία του Αη Γιάννη του Αντζούση, πάρκαρε κάτω από το εκκλησάκι, έκανε μια σειρά από ασκήσεις προθέρμανσης και βούτηξε στο νερό. Με δυο-τρεις απλωτές έφτασε σχεδόν κοντά στο Αγιονέρι και τότε είδε από μακριά μια μεγάλη φουσκωτή μπάλα στην ακρογιαλιά σαν αυτές που παίζουν τα μικρά παιδιά. Η μπάλα ήταν στο νερό σύριζα με την ακρογιαλιά και καθώς ήταν πανάλαφρη την παρέσερνε το αεράκι αλλάζοντάς της συνεχώς θέσεις. Από κάποιον μικρό θα ξέφυγε, σκέφτηκε ο Γλάρος και κοίταξε διερευνητικά την παραλία. Κολύμπησε με γρηγοράδα, καθώς, πέραν των άλλων, ήταν ιδιαίτερα αθλητικός και πλησίασε τη μπάλα που συνέχισε να κινείται στην οριογραμμή της ακρογιαλιάς. Όταν την πλησίασε αρκετά, διαπίστωσε ότι πάνω στην μπάλα ήταν τυπωμένη η υδρόγειος σφαίρα, ο κόσμος όλος, οι ήπειροι και οι ωκεανοί στροβιλίζονταν καθώς το αεράκι και ο ελαφρύς κυματισμός την έσπρωχναν. Ο Γεώργιος Γλάρος άρχισε να την κυνηγά, αποφασισμένος να την πιάσει, αλλά όσο πλησίαζε, τόσο η μπάλα άλλαζε θέσεις και όταν αυτός πίστευε ότι η φουσκωτή μπάλα που είχε πάνω της όλη την υδρόγειο εγκλωβιζόταν σε κάποιον βράχο της ακτής και ήταν σίγουρος ότι θα την πιάσει, αυτή έκανε ένα μικρό πήδο και, τσουπ, συνέχιζε το ταξίδι της στην ακτογραμμή, ακολουθώντας τον ελαφρύ κυματισμό. Ο Γεώργιος Γλάρος, όμως, συνήθιζε να μην το βάζει κάτω, συνέχισε με πείσμα πιά να την κυνηγά κι όσο έβλεπε τους ωκεανούς και τις ηπείρους να στριφογυρνούν, το πείσμα του δυνάμωνε και η προσπάθειά του γινόταν ακόμη πιο έντονη. Το φουσκωτό μπαλόνι είχε περάσει ήδη μπροστά από τα ξενοδοχεία της περιοχής και κατευθυνόταν προς τους μύλους που βρίσκονται στην άκρη του κόλπου. Ο Γεώργιος Γλάρος, αν και αισθανόταν ότι οι δυνάμεις του όλο και λιγόστευαν, δεν το έβαζε κάτω και η μπάλα του έδινε την εντύπωση ότι λίγο ακόμη, λίγα μέτρα ακόμη και θα την έπιανε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να βγει ακριβώς μπροστά της, κάνοντας ένα μεγάλο μακροβούτι προς τα ρηχά. Χτύπησε το πόδι του σε έναν βράχο στα ρηχά και μάτωσε για τα καλά. Η υδρόγειος σφαίρα ήταν όμως πολύ κοντά του τώρα, εγκλωβισμένη ανάμεσα σε δυο βράχια. Αν και ματωμένος και με το πόδι του να πονά, έκανε μια ύστατη προσπάθεια σίγουρος ότι αυτή τη φορά θα την πιάσει, αυτή όμως, με έναν μαγικό τρόπο, πριν προλάβει καν να την αγγίξει, ανασηκώθηκε από το πρωινό αεράκι, αναπήδησε και πάλι και συνέχισε να κυλά στο όριο της ακτογραμμής, ακολουθώντας το κύμα. Απογοητευμένος και αποκαμωμένος, ο Γλάρος αντίκρυσε, λίγα μέτρα πιο πέρα, έναν μικρό που μόλις είχε κατέβει στην παραλία να τρέχει προς τη μπάλα και να την αρπάζει με ευκολία, φωνάζοντας: «Μια υδρόγειος σφαίρα, μια υδρόγειος μπαμπά, μια υδρόγειος σφαίρα, είναι δική μου». Ο ναυαγοσώστης, που είδε με τα κιάλια του τον εξαντλημένο Γλάρο, βούτηξε στη θάλασσα, τον έσυρε στη ακτή και του έδωσε τις πρώτες βοήθειες, ενώ ο μικρός κλωτσούσε χαρούμενος την μπάλα του στην άμμο.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©David Hurn. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
