Το πρόγραμμα της ΕΡΤ τελείωνε πάντα με τον εθνικό ύμνο. Παράξενα ηχούσε στ’ αυτιά μου αυτό το πανηγυρικό κλείσιμο. Κι ύστερα, η οθόνη ρουφούσε την εικόνα, την κατάπινε, κι έμενε μόνο το χιόνι. Μια θάλασσα από λευκές κουκκίδες που πάλλονταν ασταμάτητα.
Τότε ήταν που η μάνα μου έλεγε: «Ώρα για ύπνο». Μα εγώ δεν έφευγα αμέσως. Καθόμουν λίγο ακόμα, κοιτούσα το χιόνι να τρεμοπαίζει, λες και κάτι ζωντανό έκρυβε μέσα του. Κάτι που δεν έλεγε να πάρει μορφή. Σκέφτομαι τώρα πως μπορεί να ήταν ψυχές εγκλωβισμένες εκεί μέσα, ξεχασμένες φωνές. Φανταζόμουν κόσμους ολόκληρους να υπάρχουν εκεί, πίσω από το θόρυβο, πίσω από το τίποτα.
Μεγαλώνοντας, έμαθα να αγαπώ αυτή τη σιωπή του τέλους. Την έβρισκα παντού: στο βλέμμα των ανθρώπων λίγο πριν αποστρέψουν το κεφάλι, στο άδειο κάθισμα απέναντί μου στο λεωφορείο, στο σβήσιμο των φώτων σε μια πλατεία μόλις ξημέρωνε. Και στη σιωπή εκείνη, όταν ο Γιώργος κι εγώ χαθήκαμε—απλά έτσι, χωρίς λόγια. Δεν θυμάμαι αν χιόνιζε.
Τώρα δεν βλέπω πια τηλεόραση. Μόνο τις νύχτες, όταν το σπίτι ησυχάζει, κατεβαίνω στην αποθήκη. Ανοίγω το παλιό κουτί, το ανάβω κι ας μην πιάνει κανένα κανάλι. Μένω εκεί, με το βλέμμα κολλημένο στο χιόνι της οθόνης, ψάχνω μέσα του γνώριμα πρόσωπα. Τον πατέρα, που δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω όπως ήθελα. Τον έβλεπα ακμαίο και μου φαινόταν αθάνατος—κι έτσι του στέρησα τα «Σ’ αγαπώ, μπαμπά». Τη Λένα, που μια μέρα έσβησα από τη ζωή μου σιωπηλά, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σίγουρα χιόνιζε εκείνη τη μέρα.
Σκέφτομαι καμιά φορά πως ίσως όλοι τελειώνουμε έτσι. Σαν προγράμματα που κλείνουν με έναν ύμνο που δεν ακούμε καν. Κι ύστερα, η εικόνα ρουφιέται προς τα μέσα, γίνεται άσπρες, άπειρες κουκκίδες. Να γινόμαστε χιόνι. Που πάλλεται για λίγο στον αέρα, πριν χαθεί.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
