Το μετρό ήταν άδειο το πρωί, αλλά τα λεωφορεία από το κέντρο προς την αθηναϊκή ριβιέρα, ασφυκτικά γεμάτα το μεσημέρι. Οι εργαζόμενοι πάνε για μπάνιο ή οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι; Ποιος δουλεύει; Μπορεί να τους έχουν κλειδωμένους στις εταιρείες αποβραδίς… Στη ριβιέρα, φτωχοί, ανέστιοι, Αλβανοί, Ρωσοπόντιοι, Ινδός πωλητής καφτανίων, Αλβανός πωλητής λουκουμάδων, Νιγηριανός πωλητής πορτοφολιών Michael Kors. Ένας τουρίστας. Κατάλευκος με τη μαύρη κόρη. Παίζουν στη θάλασσα, αφού αλειφτεί προσεκτικά με αντιηλιακό κι αφού αλείψει και την κόρη.
Πολλά κορίτσια, όλα με το ίδιο μαγιό, που στα πλαϊνά έχει ένα μοτίβο διχαλωτό. Ένα κορίτσι με μια ολοστρόγγυλη κοιλίτσα, ζητάει λουκουμά. Η μαμά του εξεγείρεται. Γιατί ζητάει πάντα το παχουλό κορίτσι τον λουκουμά, αναρωτιέται σιωπηλά το παχουλό αγόρι. Δεν αρέσει σε όλα τα παιδιά; Γιατί δεν τρώνε; Γίνονται ίσως αυτά προκειμένου να εξεγερθεί κάποιος στο πάχος μας; Ή, μήπως, επειδή πάντα κάποιος εξεγείρεται στο πάχος μας, δεν παρατηρούμε τα άλλα παιδιά που τρώνε και νομίζουμε ότι μόνο εμείς οι χοντροί τρώμε;
Έρχεται μια κυρία γύρω στα εβδομήντα, topless. Έχει ωραίο κορμί γενικά, με μια κοιλίτσα, γεροντόπαχο, αλλά πολύ καταβεβλημένο πρόσωπο. Την πλησιάζει καραφλός άντρας νεώτερος, ελάχιστα μιλούν, κι απλώνει πετσέτα και κάθεται. Μπαίνουν στο νερό, πιάνει τα στήθη της, βγαίνουν έξω, της δίνει λεφτά να φέρει μπύρες από το μπαρ, αλλά δε θέλει να πάει γυμνόστηθη. Ο Ινδός πωλητής με τα καφτάνια εμφανίζεται deus ex machina από πάνω της, να τη διασώσει — θέλει οκτώ ευρώ. Πέντε. Οκτώ. Πέντε. Εφτά. Πέντε. Πέντε. Βάζει το καφτάνι, πάει για τις μπύρες. Ανταλλάσσουν τηλέφωνα. «Η μοναξιά δεν παλεύεται» του λέει με πλήρη απουσία προειδοποιητικού τόνου. Θα μπορούσε και να το έχει μονολογήσει.
Ένας ανάπηρος παππούς έχει επιτύχει το βαθύ μαύρισμα και αποσύρεται νικητής στη σκιά του φοίνικα. Δεν καταλαβαίνει το αναπηρικό αμαξίδιο από χαλίκια. Ή, ορθότερα, δεν καταλαβαίνει από χαλίκια το αίτημα για μαύρισμα.
Ο Νιγηριανός πωλητής μιλάει τώρα στο κινητό: «Fuck this day, man». O ήλιος αντανακλάται στο ρολόι του.
Mια ιστορία δεν είναι ασύνδετες περιγραφές, αλλά κάθε περιγραφή έχει το σχήμα μιας ιστορίας. Εν τούτοις, η άποψη ότι η ιστορία δίνει σχήμα στη ζωή, αγνοεί τα προϋπάρχοντα σχήματα του κοινωνικού κόσμου. Σχήματα με γωνίες που έχουν λειανθεί και καμπυλώνουν όπως σε ένα ρολόι αντιγραφή Patek Philippe Nautilus που φοράει κάποιος πλανόδιος πωλητής, που είναι αντιγραφή του Audemars Piguet Royal Oak που είναι σχέδιο του ίδιου σχεδιαστή.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Max Dupain. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
