Μια ασυνήθιστη ιστορία από τον κόσμο των πουλιών δημοσιεύεται στο ολόφρεσκο τεύχος της επιθεώρησης Μεσόγειος / Η Ιπτάμενη Ομοταξία. Ευρισκόμενος για τρίτη συνεχή χρονιά στο παρατηρητήριό του στη βραχονησίδα Καλόγηρος, νοτιοδυτικά της Δονούσας –μία από τις μεγαλύτερες αναπαραγωγικές αποικίες αιγαιόγλαρων στην ελληνική επικράτεια–, ο ορνιθολόγος Λάζαρος Αντωνίου, ιδρυτής του Κέντρου Μελέτης και Παρατήρησης Μεταναστευτικών Πουλιών στα Εξάμπελα της Σίφνου και διακεκριμένος ερευνητής του «κοκκινομύτη» (Larus audouinii), έγινε μάρτυρας μιας συμπεριφοράς που δεν είχε ως τώρα περιγραφεί σε κανένα σημείο του πλανήτη όπου απαντάται η οικογένεια των Λαριδών. Σύμφωνα με όσα καταγράφει ο διεθνούς κύρους επιστήμονας, ένα αρσενικό που είχε αφήσει τη φωλιά του με το πρώτο φως της μέρας για να κυνηγήσει αφρόψαρα, καθώς γλιστρούσε απαλά πάνω απ’ τ’ ακίνητα νερά, έπεσε θύμα ενός πετρίτη που είχε εξορμήσει εις άγραν πρωινού απ’ τις ακτές της Αμοργού. Στην ορφανή τώρα φωλιά με τα δύο πιτσιλωτά αυγά, η ανήσυχη θηλυκιά σάρωνε με το βλέμμα τον ουρανό αναζητώντας τη σιλουέτα του συντρόφου, η μορφή όμως του γλάρου που σκίασε λίγο πριν το μεσημέρι τον ήλιο πετώντας προς το μέρος της ήταν ανοίκεια και πολύ μεγαλύτερη: ένας ενήλικος ασημόγλαρος (Larus argentatus), μια από τις σοβαρότερες απειλές για τις αποικίες των αιγαιόγλαρων, με έναν αδέξιο ελιγμό λόγω της εμφανώς τραυματισμένης του φτερούγας, προσγειώθηκε δύο μέτρα μακριά από την οικία της άτυχης οικογένειας, στην άκρη της βραχονησίδας. Το αρσενικό πουλί με το κίτρινο ράμφος πλησίασε διστακτικά τη φωλιά· ο θηλυκός αιγαιόγλαρος χτύπησε αναστατωμένος τα φτερά του και σηκώθηκε, έτοιμος να υπερασπιστεί τα αυγά του· ο τραυματισμένος ασημόγλαρος στάθηκε και, για αρκετή ώρα, τα δύο πουλιά έμειναν αντιμέτωπα, να κοιτούν το ένα το άλλο. Ύστερα, υπακούοντας λες σ’ ένα σημάδι συναίνεσης, ο εισβολέας (ή μήπως ο ικέτης;) πήγε και κούρνιασε δίπλα στη θηλυκιά, το τσακισμένο του φτερό διπλωμένο σε μια αφύσικη γωνία ν’ αγκαλιάζει λες την καινούργια του σύντροφο.
Τα δυο πουλιά πέρασαν όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα μαζί, κλωσώντας τα αυγά, τρίβοντας τα ράμφη τους και πλέκοντας τους λαιμούς τους. Με το ξημέρωμα όμως ο παρείσακτος έγινε αντιληπτός από κάποιο μέλος της αποικίας. Στη στιγμή, ο αέρας γέμισε κρωξίματα και πλαταγίσματα φτερών. Δεκάδες αιγαιόγλαροι συγκεντρώθηκαν και προήλαυσαν κατά της απομακρυσμένης φωλιάς, ερεθισμένοι από την εικόνα του εχθρού, εμψυχωμένοι από την ανήμπορη θωριά του. Η φωλιά περικυκλώθηκε από μικρά κόκκινα ράμφη, χάθηκε κάτω από αυτά. Έτσι ο θηλυκός αιγαιόγλαρος της ιστορίας μας έχασε το ταίρι του για δεύτερη φορά μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες ενώ τα μικροσκοπικά, ατελή πλάσματα που σάλευαν μέσα στα αυγά, εκτεθειμένα στο εξής στις θανατηφόρες αχτίδες του ήλιου τις ώρες που η μαμά θα έλειπε σε αναζήτηση τροφής, δεν έμελλε ν΄ αντικρίσουν τον κόσμο που απλωνόταν θαυμαστός και απέραντος πίσω από το τσόφλι.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
