Η δεκαετία του 1980 ήταν εκείνη της ακμής μου. Την πέρασα ολόκληρη στην Γερμανία. Ως επικρατούσα κοινωνική τάση ήταν η απεγκλώβιση από τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα. Στον απόηχο του κινήματος των χίππις, οι άλλοτε οπαδοί του συσπειρώνονταν γύρω από το κίνημα των Πράσινων: Atomkraft? Nein, Danke! (Ατομική ενέργεια; Όχι, ευχαριστώ!) Σήμερα πληροφορούμαι ότι με τους Πράσινους πια σε καίρια πόστα στην εξουσία, άνω του 70 % του πληθυσμού είναι υπέρ της επαναλειτουργίας των πυρηνικών αντιδραστήρων.
Επανέρχομαι όμως στην εποχή που περιγράφω και τα τερτίπια της. Κατάπτυστη η Δεξιά, συντηρητική, οπισθοδρομική. Ο Καπιταλισμός –το Χρήμα, δηλαδή– δεν είχε ακόμη ανακαλύψει τα δικαιώματα –τι λεω; μαχόταν εναντίον– μειονοτήτων εν αντίθεση με σήμερα που δηλώνει υπέρμαχος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας με τον πρωθυπουργό πχ. του Καναδά να χύνει μαύρο δάκρυ αναλογιζόμενος τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί κατά των ομοφυλόφιλων.
Κάτι που, ωστόσο, θυμίζει απόλυτα εκείνη την εποχή και με όμοιο τρόπο συμβαίνει εντέλει σε όλες, είναι η απόρριψη όσων δεν ακολουθούν κατά γράμμα την εναλλακτική αντιμόδα. Άρνηση ας πούμε της αντιμόδας, η οποία διεκδικεί σήμερα την απόλυτη αλήθεια, επιβάλλοντας έναν καινούργιο Μακαρθισμό, έναν φασιστικό χαφιεδισμό στην κοινωνία και στη σκέψη, η οποία παρεμπιπτόντως αυτολογοκρίνεται, είναι να εκφράσεις δημοσίως ότι υπάρχουν βαθύτερα αιτία που καθαρίζουν τις σεξουαλικες επιλογές ενός ανθρώπου, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι μια δομημένη σεξουαλικοτητα, ότι ενώ ο γάμος μπορεί να αποτελεί μια νομική σε τελική ανάλυση ένωση και τίποτε παραπάνω, η απόκτηση παιδιών με εξαγορά μήτρας δημιουργεί ερωτήματα. Όχι, απαγορεύεται να ρωτάς και να αναρωτιέσαι! Πρέπει να δεχτείς αυτό που ορίζει η κεντρική εξουσία, το οποίο καταλήγει να γίνει προϊόν απόλυτου ενστερνισμού τόσο από δεξιούς όσο και από αριστερούς: Ο Νεοφιλελευθερισμος και τα συμφέροντά του μας έχουν κάνει να περιστρεφόμαστε ζαλισμένοι στη Δύση, διότι από μακριά καταφθάνει το Pride με όλους τους πολιτικούς φορώντας τζην και μακό μπλουζάκια, χέρι χέρι με τον απλό κόσμο. Τους πολιτικούς που ανεμίζουν σημαιάκια δικαιωμάτων, αλλά είναι ανίκανοι να αρθρώσουν λέξη στους πνιγμούς στην Μεσόγειο και τις σφαγές που συντελούνται στην περιφέρειά της.
Πάλι όμως ξεχάστηκα και βγήκα φαινομενικά από το θέμα μου, που είναι η δεκαετία του ’80 και το Sitzklo –τίτλο αυτού του πονήματος.
Τι είναι Sitzklo; Μα δεν είναι άλλο από την τουρκική τουαλέτα, την λεκάνη στην οποία πρέπει να καθίσεις για να κάνεις την ανάγκη σου!
Τι σχέση όμως έχει η «καθιστή τουαλέτα» με την γερμανική κοινωνία της δεκαετίας εκείνης; Ουαί και αλίμονο στους άνδρες, ουαί και αλίμονο στους ματσό –όρος παρεμπιπτόντως που ανασύρθηκε επίσης εκείνη την εποχή. Γιατί; Η ερώτηση ήταν απλή: Γιατί οι άνδρες να ουρούν όρθιοι και οι γυναίκες καθιστές; Δεν είναι άδικο και γνώρισμα πατριαρχίας; Οι πάντες επιβάλλεται να ουρούν καθιστοί ως δείγμα ισότητας των φύλων.
Έμπαινα λοιπόν στα σπίτια φίλων, φίλων που κάναμε πλάκα μέχρι χθες και, αν τυχαία έπρεπε να μπω στην τουαλέτα τους, η ενδέκατη εντολή ύψωνε την ρομφαία από μια πινακίδα κολλημένη στον τοίχο πλάι στην λεκάνη: «Hier ist ein Sitzklo!», δηλαδή: «Εδώ κάθεστε για να ουρήσετε!» Όχι, δεν μιλάω για εναλλακτικό φασισμό, δεν υφίσταται καν ως όρος, σκέφτομαι μόνο καμιά φορά, πως οι αλλαγές δεν επιβάλλονται και έρχονται εκ των έσω.
Συχνά συναντάω φίλους από εκείνη την εποχή. Ήμασταν όλοι εναλλακτικοί, κατά της πυρηνικής ενέργειας, υπέρ του Sitzklo. Κάποιοι λιγότερο φανερά, κάποιοι περισσότερο. Κάποιοι κρυφοί αντιρρησίες και κάποιοι πιο μετρημένοι, δημοκρατικοί.
Σε μια πρόσφατη συνάντηση, τους θύμισα μέσα σε άλλο συμφραζόμενο τη λύσσα ορισμένων για το Sitzklo. Ότι αλίμονο σε όποιον άνδρα τότε θα αμφισβητούσε την εφαρμογή του και θα ύψωνε ανάστημα λέγοντας πως οι άνδρες ουρούν όρθιοι από τη φύση τους κι όχι εξαιτίας μιας ανωτερότητας. Οι πλέον φανατικοί του Sitzklo της παρέας με κοίταξαν με απορία σαν να μου έλεγαν «πού το θυμήθηκες αυτό πάλι;» Δεν είπαν όμως τίποτα, άφησαν την ερώτηση να πέσει δήθεν στο κενό και άλλαξαν κουβέντα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
