Νόμιζε ότι ήξερε, ότι καταλάβαινε τα πράγματα της ζωής ή τους ανθρώπους και να τώρα απρόσκλητος ο πόνος πρωί απόγευμα, πέραν του καλού και του κακού, ερήμην των παυσίπονων, μέσα στην αχλύ και στο σύννεφο, καπνογόνα και πυροτεχνήματα και εφέ, φλόγες και βεγγαλικά που την ξάφνιαζαν και δοκίμαζε να αναπνεύσει βαθιά και κοφτά όπως ήξερε από τις ωδίνες της παλιότερα, τίποτα δεν ήξερε. Έβγαζε φωνές, μια χροιά που δεν αναγνώριζε για δική της, το είναι της δεν ήθελε να ξέρει. Τίποτα. Ανάσες, ανάσες μόνο. Και δίπλα της ομοιοπαθής εκείνος ο άντρας γερός και τόσο σίγουρος όσο τους εξιστορούσε τα προβλήματα της δουλειάς του ενώ περίμεναν οι τρεις τους με τη νεοφερμένη νέα γυναίκα έξω από τον φυσιοθεραπευτή. Δίπλα τους τώρα δοκίμαζε κι αυτός να πει σε χίλιους τόνους το πικρό ξάφνιασμα του πόνου στα αγγίγματα του θεραπευτή και ντροπαλά στην αρχή, δυνατά, παράφωνα άναρθρα μετά. Ο πόνος με τι έμοιαζε.
Αχ, οι άνθρωποι να μην πονούν, της ερχόταν να πει σαν προσευχή, να είναι καλά, να κάνουν περίπατο κάτω από τα γαλάζια δέντρα, να κολυμπούν στην πράσινη θάλασσα, ελεύθεροι από τις τανάλιες του παράλογου πόνου.
Ντύνονταν κι έφευγαν ο ένας μετά τον άλλο, ορίζοντας το πρόγραμμα της επομένης συνεδρίας, γεμάτοι συμπόνια ίσως όπως αυτή για τον διπλανό τους στο δρόμο, θέλοντας κι αυτοί να αγκαλιάσουν τους αγνώστους που περπατούσαν ανήξεροι δίπλα τους.
Και δεν ήταν η εξάρτηση κι η ανημπόρια του πόνου, εκείνη η προδοσία ήταν όταν άρχιζε να ανεβαίνει μέσα τους το κύμα του πόνου σαν οργασμός που όμως δεν τους απίθωνε κάτω με ένα χαμόγελο χαμένους και ηττημένους, αλλά ένα χταπόδι τους άφηνε που το χτύπησαν στον βράχο ξανά και ξανά να μαλακώσει.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Lucian Freud. Δείτε τα περιεχόμενα του ενδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
