Ο Κωνσταντής ξύπνησε όλο χαρά.
«Μαμά, την άσπρη τη μπλούζα με τον Σπάιντερ μαν θέλω να φορέσω σήμερα. Τι ώρα θα ξεκινήσουμε για το σπίτι του Τίμου;»
«Νωρίς είναι ακόμα. Σήκω να φας πρωινό και να ετοιμαστείς»
«Καλημέρα μπαμπά, καλημέρα μαμά», τους είπε με χαμόγελο και πήρε τη θέση του στο τραπέζι. Γάλα με δημητριακά, χυμό πορτοκάλι χωρίς κουκούτσια, όπως μόνο ο μπαμπάς του ήξερε να τον στύβει με τα δυνατά του χέρια, κι ένα αυγό βραστό για να πάρει δύναμη. Ο Τίμος θα έκανε πάρτυ για τα γενέθλιά του και όλη η πρώτη Δημοτικού θα ήταν εκεί. Είχε προσκαλέσει όλα τα παιδιά της τάξης του, την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Ο Τίμος ήταν ο καλύτερος φίλος του Κωνσταντή. Από τον παιδικό σταθμό μαζί.
Ο Κωνσταντής χτενίστηκε και η μαμά του τον βοήθησε να ντυθεί, να φορέσει τα καινούργια αθλητικά του παπούτσια, που ταίριαζαν με τα ρούχα του και του έδωσε να κρατάει το δώρο γενεθλίων του φίλου του.
«Στάσου λίγο να σε καμαρώσω. Κούκλος σαν τον μπαμπά σου!», του είπε η μητέρα του και του έδωσε ένα φιλί. Σφίχτηκε η καρδιά της. Η ώρα είχε πάει δέκα.
«Πάμε; Θα αργήσουμε. Θα έχουν πάει τα άλλα παιδιά. Γεια σου, μπαμπά», είπε κοιτάζοντας προς το σαλόνι, «πάμε στο πάρτυ του Τίμου. Μπορεί να αργήσουμε λίγο».
«Μαμά, θυμάσαι, πέρσι στο πάρτυ του Τίμου με είχε πάει ο μπαμπάς».
«Θυμάμαι, αγόρι μου», του απάντησε η μητέρα του και ήρθαν στο μυαλό της όλα εκείνα που προσπαθούσε ένα χρόνο τώρα να ξεχάσει. Οι τελευταίες εξετάσεις του δεν ήταν καλές. Ο καρκίνος είχε προσβάλλει ζωτικά όργανα. Το πολύ τρεις μήνες. Βούρκωσε. Δεν ήθελε να την καταλάβει ο Κωνσταντής και άλλαξε κουβέντα.
«Η μαμά τού Τίμου μου είπε πως αγόρασαν καινούργιο τρομπολίνο και πως σήμερα στο πάρτυ θα είναι και ένας ζογκλέρ για να σας μάθει κατασκευές με μπαλόνια και να παίξετε».
«Ουάου», φώναξε ο Κωνσταντής, «Θα φτιάξω ένα σπαθί με τα μπαλόνια και θα το δείξω στον μπαμπά».
Τα παιδιά όλα ακολουθούσαν τον ζογκλέρ που κρατούσε στα χέρια του πολύχρωμες σημαίες και πολλά, πάρα πολλά, μπαλόνια χρωματιστά. Έβαλε τα παιδιά να καθίσουν σε κύκλο και τους έδειχνε κατασκευές με τα μπαλόνια.
«Σήμερα παιδιά, εκτός από τον Τίμο, γιορτάζουν και όλοι οι μπαμπάδες του κόσμου», είπε ο ζογκλέρ, κι άλλαξε το cd που συνόδευε τις δραστηριότητες των παιδιών: «Ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, είναι απ’ όλους τους μπαμπάδες ο δικός μου μπαμπάς…».
«Θέλετε να φτιάξουμε μια ωραία μπαλονοκατασκευή για να του την δώσετε και να του πείτε πόσο πολύ τον αγαπάτε;»
«Θέλουμεεεεεεεεεεε!!!!!!», φώναξαν όλα τα παιδιά.
«Βέβαια, τον μπαμπά μας και τη μαμά μας τους αγαπάμε κάθε μέρα, όχι μόνο σήμερα», είπε ο ζογκλέρ απευθυνόμενος στα παιδιά.
Ο Κωνσταντής, σήκωσε το χέρι του.
«Σ’ ακούμε, Κωνσταντή, πες μας».
«Εγώ, πάντα αγαπούσα τον μπαμπά μου και ξαφνικά πέθανε».
Στον γυρισμό, ο Κωνσταντής ήταν κάπως σκεπτικός. Κρατούσε ένα τεράστιο μπαλονόσπαθο και το κοιτούσε.
«Μαμά θέλω, πριν πάμε σπίτι μας, να πάμε πρώτα στον μπαμπά. Να του δώσω το σπαθί που του έφτιαξα».
Λες και διάβασε τη σκέψη της. Πόσο το ήθελε και η ίδια δε λέγεται…
«Να πάμε αγόρι μου», του απάντησε, κι αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να κρύψει τα δάκρυά της.
Σήμερα θα έκλεινε τα 34. Ένα λευκό τριαντάφυλλο από τη γυναίκα του και ολοκόκκινο τεράστιο μπαλονόσπαθο, φτιαγμένο μόνο για αυτόν, από τον γιο του.
«Οι άνθρωποι, αγόρι μου, πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε».
«Ναι, μαμά. Πάμε σπίτι μας τώρα, σε παρακαλώ. Κουράστηκα σήμερα από το παιχνίδι».
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Vladimir Lagrange. Δείτε τα περιεχόμενα του ένατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
