Συνέντευξη
Βλέπω το έργο με το ελάφι από την προηγούμενη έκθεσή σας, ένα ζώο ελεύθερο, αριστοκρατικό και ευγενές, μέσα σε χώρο περίκλειστο και με μια κάμερα να το παρακολουθεί. Πρόκειται ασφαλώς για ένα κοινωνικό σχόλιο που θα μπορούσε να αφορά και τη συνθήκη του πρόσφατου εγκλεισμού λόγω της πανδημίας που περάσαμε. Η καινούργια έκθεση θα μπορούσε να ιδωθεί αντίστοιχα;
Γιατί λοιπόν slalom; Ποια είναι η «διαδρομή αλλιώς» που υπόσχεται ή περιγράφει ο τίτλος;
Το ελάφι, ένα εξημερωμένο αγρίμι, με αναφορές στον μύθο, τη θρησκεία, την αλληγορία, βρίσκεται παγιδευμένο σ’ ένα αφιλόξενο αστικό περιβάλλον. ‘Is it a trap?’ αναρωτιόμασταν στην προηγούμενη έκθεση. Αυτή τη φορά στην έκθεση ‘Slalom, Μια διαδρομή αλλιώς’, σε ανοιχτό πεδίο πλέον, συνομιλούμε με μια διαφορετική πορεία ελιγμών και παρακάμψεων ώστε, συμβολικά, να αποφύγουμε απρόβλεπτα εμπόδια.
Η έκθεση περιλαμβάνει δύο ενότητες έργων, τα έγχρωμα, χειρονομιακά έργα, μεγάλων διαστάσεων και τα σχέδια με μολύβι σε χαρτί που έγιναν κυρίως την περίοδο του εγκλεισμού.
Το απρόοπτο, κυρίως στα σχέδια, μπορεί να εμφανίζεται με την μορφή του ελαφιού ή της αλεπούς σε κατοικημένους χώρους, κάτι που είδαμε άλλωστε να συμβαίνει όταν τα ζώα έκπληκτα αφουγκράστηκαν την εκκωφαντική ησυχία της πόλης. Το κομμάτι του εαυτού που μένει ελεύθερο εισπράττει μικρά θραύσματα πραγματικού χρόνου και τα διαστέλλει, τα μεταφράζει αλλιώς. Όπως τη νύχτα, ένα λευκό στρώμα ίπταται πάνω από τη σκοτεινή πόλη. Αυτά συμβαίνουν στα σχέδια που όταν αναλυθούν πολύ διαλύονται, όπως τα όνειρα στα χέρια των ειδικών.
Τα μεγάλα έγχρωμα έργα αναφέρονται περισσότερο στα ελεύθερα πεδία της φύσης απ’ τη μια και στην αντίθεση του ανοιχτού- κλειστού χώρου απ’ την άλλη.
Και οι δύο ενότητες διαπραγματεύονται στη βάση τους το ίδιο θέμα, την αντίφαση της κίνησης και της καθήλωσης.
Τα τοπία της έκθεσης είναι και πάλι γνώριμα αλλά διαφορετικά. Περιγράφουν έναν χώρο που εγκαταλείφθηκε και ανακαταλαμβάνεται από τη φύση ή έναν χώρο ανθρώπινης απουσίας; Από την άλλη, η φροντιστική παρουσία, το ανθρώπινο ίχνος, υπονοείται. Ποιος μύθος ή ποια αφήγηση κρύβονται πίσω από τα έργα σας;
Η συνθήκη του εγκλεισμού επηρέασε το βλέμμα, την κίνηση και σίγουρα πολλές συμπεριφορές. Τα κτήρια γίνονται μακέτες και αποκτούν σχεδόν σκηνογραφικό ενδιαφέρον.
Κάθε κτήριο αποκτά νόημα από τον περιβάλλοντα χώρο όπου βρίσκεται, αλλά και ο τόπος αλλάζει συνέχεια εγγράφοντας την ανθρώπινη διαδρομή.
Μέσα στην ησυχία των πόλεων, που είχαν τεθεί σε αναγκαστική αναμονή, η φύση εξακολουθεί, υπάκουη στους δικούς της νόμους, να ανθίζει και να καρπίζει. Αυτό παρακολουθώ. Τη σχέση της φύσης με το κτίσμα. Από το γιαπί μέχρι τη σύγχρονη κατοικία, το αρχέτυπο σπίτι-παιχνίδι μέχρι το ανοιχτό δωμάτιο που καταβροχθίζεται από την άναρχη βλάστηση, αυτή η σχέση επικράτησης, σαν τιτάνια προσπάθεια του ανθρώπου να δαμάσει το θηρίο, έχει μέσα του κάτι κυνικά ρεαλιστικό και συνάμα μεταφυσικό.
Ρευστότητα, αλληγορίες, κρυμμένα σύμβολα. Αιφνίδιο πέρασμα από τους εσωτερικούς χώρους στους εξωτερικούς και πίσω. Στοιχείο της έκπληξης, του αναπάντεχου ευρήματος. Υπάρχει η έννοια του παλίμψηστου στους κήπους σας; Η έννοια του «κήπου» (γιατί οι χώροι σας στην έννοια του κήπου παραπέμπουν) μάς επαναφέρει στον παραδείσιο χώρο της παιδικότητας καθενός. Είναι δικοί σας ή κοινοί οι κήποι των έργων σας και τι περιλαμβάνουν οι αλληλοεπικαλύψεις της μνήμης;
Αυτό το αέναο εσωτερικό και υπαίθριο συνεχές με διαφορετικές εκδοχές, φοβίες και παύσεις ελίσσεται. Εμπεριέχει την κρύπτη των εσωτερικών χώρων και την παραδείσια ελευθερία των ανοικτών. Τι διεκδικούμε ως είδος; Το κάλυμμα, το κατάλυμα της Εδέμ την οποία δεν έχουμε πάψει να οραματιζόμαστε; Ο δικός μου κήπος, αυτή τη φορά, είναι ο ενδιάμεσος τόπος, αυτός που ορίζεται από κτίσμα σε κτίσμα, από πόλη σε πόλη, από την ανθρώπινη χειρονομία. Ο μικρός περίκλειστος κήπος με τη λεμονιά, στο πίσω μέρος του εργαστηρίου μου, είναι σημείο αναφοράς στο μέσα-έξω βλέμμα, είμαστε σχεδόν συγκάτοικοι.
Οι κήποι, όπως οι επιθυμίες, φυτρώνουν παντού τόσο στους τόπους της εγκατάλειψης όσο και στους προστατευμένους. Σίγουρα φέρω εντός μου τους κήπους που περπάτησα κι αυτούς που ονειρεύτηκα.
Ο άνθρωπος είναι πάντοτε παρών και μέσα από την απουσία του, όπως ξέρουμε.
Τα τελευταία χρόνια πολλοί πειραματίζονται με βίντεο, ψηφιακά μέσα κ.λπ. Κατά μία έννοια, ειδικά με την περφόρμανς, περνάμε από την τέχνη-δημιούργημα στον καλλιτέχνη που φιλοδοξεί να είναι ο ίδιος έργο τέχνης, σε μια τέχνη απολύτως αυτοαναφορική και θα λέγαμε ταυτοτική. Σας απασχολεί το θέμα;
Η τέχνη προσπαθεί να ερμηνεύσει, να πλησιάσει και να αγγίξει τον κόσμο με όλα τα μέσα, απενοχοποιημένη από παλιές και νέες προκαταλήψεις και αγκυλώσεις.
Κάθε μορφή έκφρασης επιθυμεί να ενεργοποιήσει το νοητικό και συναισθηματικό σύμπαν του θεατή, να αφήσει κάποιο αποτύπωμα…
⸙⸙⸙
[Η νέα ατομική έκθεση της Ηώς Αγγελή «“Slalom” – Μια διαδρομή αλλιώς», εγκαινιάζεται στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλ. Κολωνακίου 20) την Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2023 και θα διαρκέσει ως τις 11 Μαρτίου. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ. Πρώτη δημοσίευση της συνέντευξης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Τις ερωτήσεις διατύπωσε ο Δημήτρης Αγγελής. Δείτε τα περιεχόμενα του όγδοου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
