Η χώρα έβγαινε από τη δεκαετή κρίση, η αισιοδοξία και τα χαμόγελα επέστρεφαν, αλλά η δική της ζωή πήγαινε κατά διαόλου. Πριν ένα χρόνο έχασε τους γονείς της σε τροχαίο, η αδελφή της με τον άντρα της είχαν μεταναστεύσει στην Αυστραλία από την αρχή της κρίσης, με τον Άρη τα πράγματα τελευταία πήγαιναν για διάλυση και εδώ και λίγες μέρες ήταν άνεργη. Την είχε πάρει από κάτω, ένιωθε απογοητευμένη και απελπισμένη, έβλεπε στα κοινωνικά δίχτυα το κλίμα των ευχών και αισθανόταν ακόμα χειρότερα. Δεν άνοιξε το κινητό της, δεν άνοιξε σε κανέναν την πόρτα, ούτε για τα κάλαντα. Δεν πήρε τηλέφωνο τον Άρη, δεν ήθελε να μιλήσει, δε γνώριζε αν την είχε πάρει εκείνος και δεν την ενδιέφερε. Είχε υποδεχτεί τον νέο χρόνο μόνη της, μισομεθυσμένη, αφού είχε πιει ξεροσφύρι ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και στις τρεις το πρωί, ενώ ευχόταν να κοιμηθεί και να μην ξυπνήσει ξανά, την πήρε επιτέλους ο ύπνος στον καναπέ.
Βρέθηκε σε ένα άγνωστο μέρος. Έμοιαζε με τεράστιο παγοδρόμιο. Το πάτωμα, όμως, δεν ήταν πάγος, αλλά ένα στιλπνό υλικό που δεν είχε δει ξανά. Τοίχοι και οροφή από το ίδιο υλικό, αλλά σε αντίθεση με το πάτωμα που είχε το χρώμα του πάγου, ήταν ροζ. Και υπήρχε πάρα πολύς κόσμος. Μόνο που δεν έμοιαζαν με τους ανθρώπους, αν και μιλούσαν ανθρώπινα. Σε πολλές γλώσσες. Της θύμισαν πιγκουΐνους, αλλά αντί για το ασπρόμαυρο κουστούμι εκείνων, αυτοί φορούσαν ποικίλα χρώματα σε συνδυασμούς ανά δύο, κόκκινο – μπλε, κίτρινο – πράσινο, καφέ – ανοιχτό γαλάζιο και πολλούς άλλους. Μιλούσαν, γελούσαν, τραγουδούσαν, χόρευαν. Ρώτησε πού βρίσκεται τον πιο κοντινό της. Της απάντησε σε άλλη γλώσσα. Ρώτησε και άλλους, χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι που της απάντησε κάποιος στα ελληνικά. Είμαστε στη Χώρα των Ευχών. Δεν κατάλαβε, δεν είχε ακούσει ξανά να υπάρχει τέτοια χώρα. Όλοι εμείς που βλέπεις και εκατομμύρια άλλοι έξω από εδώ, είμαστε οι ευχές των ανθρώπων. Όλες οι ευχές που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι άνθρωποι εδώ και χιλιάδες χρόνια. Με κάθε αφορμή, σε κάθε γιορτή. Καμιά ευχή δε χάθηκε, όλες από τη στιγμή που λέγονται, γράφονται, ακόμα και όταν είναι νοερές, φτάνουν εδώ. Από εδώ παρακολουθούμε τους ανθρώπους, χωρίς δυστυχώς να μπορούμε να παρέμβουμε στις ζωές τους. Εκτός, αν κάποιοι, όπως σήμερα εσύ, καταφέρουν να κάνουν το ταξίδι μέχρι εδώ. Τότε, μπορούμε κι εμείς να τους βοηθήσουμε. Δε γίνεται συχνά, αλλά κατά καιρούς, κάποιοι, άγνωστο πώς, καταφέρνουν να φτάσουν εδώ. Τώρα, πρέπει να βρεις τις δικές σου ευχές. Για να γίνει αυτό, πρέπει να κάνεις μια ευχή, η οποία θα πάρει μορφή μπροστά μας και θα μας οδηγήσει στις παλιότερες. Έχουν την ικανότητα να το κάνουν αυτόματα και εύκολα, με τρόπο που ούτε σε μας είναι γνωστός.
Η Λυδία ευχήθηκε νοερά να τελειώσει όλο αυτό για να κοιμηθεί τον τελευταίο της ύπνο. Αμέσως εμφανίστηκε μπροστά της η ευχή της, ντυμένη με συνδυασμό ανοιχτό γαλάζιο – απαλό κίτρινο και της είπε να την ακολουθήσει. Περπάτησαν κατά μήκος της αίθουσας που έμοιαζε ατελείωτη, ανάμεσα σε αμέτρητες ευχές και σε ένα σημείο, είδαν μαζεμένες πολλές με τα ίδια χρώματα της ευχής- οδηγού. Τη δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Της μιλούσαν όλες μαζί, ευχές συγγενών, φίλων, ευχές Χριστουγέννων, ευχές γενεθλίων. Τα έχασε. Χωρίς να καταλάβει πώς, βρέθηκε στην περιφέρεια ενός κύκλου κενού. Στο κέντρο του υπήρχε μια ευχή, ίδια αλλά και διαφορετική από τις άλλες. Η βασίλισσά μας. Η βασίλισσά μας, ψιθύριζαν οι φωνές γύρω της. Η Βασίλισσα των δικών της ευχών. Φαινόταν πιο ψηλή, χωρίς να είναι, πιο λαμπερή, πιο επιβλητική από τις άλλες. Της έκανε νόημα να πλησιάσει. Η Λυδία πλησίασε διστακτικά. Ποια ήταν τέλος πάντων αυτή η ευχή που την είχαν βασίλισσά τους; Είμαι η ευχή της μάνας σου.
Η Λυδία ξύπνησε και ανακάθισε. Η ευχή της μάνας της. Από τότε που την έχασε είχε να τη θυμηθεί. Που την άκουγε στ’ αυτιά της τώρα. Να είσαι πάντα ευτυχισμένη κοριτσάκι μου. Γιατί το αξίζεις. Και η ευχή μου θα σε ακολουθεί πάντα. Όπου και αν βρίσκομαι. Η Λυδία ένιωσε τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά της. Είχε καιρό να κλάψει. Δεν το μπορούσε. Αλλά τώρα έτρεχαν ποτάμι. Και δεν την ένοιαζε. Όλα μέσα της είχαν αλλάξει. Ένιωθε ανάλαφρη, αισιόδοξη. Όλα θα πήγαιναν καλά. Ήταν σίγουρη. Η Βασίλισσα των Ευχών είχε κάνει το θαύμα της.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Joanna Concejo. Δείτε τα περιεχόμενα του έβδομου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
