Φυσικά και δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Έτσι περίμεναν υπομονετικά ξαπλωμένες με τα ρούχα, με το βαλιτσάκι έτοιμο δίπλα στο κρεβάτι τους να δράσει το υπνωτικό που τού είχαν ρίξει στο ουίσκυ. Όταν σιγουρεύτηκαν ότι εκείνος ροχάλιζε βγάζοντας παράξενους ήχους από το απαίσιο στόμα του, έφυγαν από το σπίτι όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν. Η μεγάλη κρατούσε τη βαλίτσα και η μικρή έσπρωξε απαλά την πόρτα του φράχτη.
Και θα τα είχαν καταφέρει να φτάσουν έγκαιρα στην πλατεία όπου τους περίμενε το ταξί, αν δεν εμφανιζόταν εκείνο το παράξενο αηδόνι που κάθισε στον ώμο της μικρής και άρχισε να κελαηδάει ακατάπαυστα λες και ήταν κουρδισμένο.
Πάμε, την τραβούσε από το χέρι η μεγάλη που με πολύ κόπο είχε οργανώσει την φυγή τους από το σπίτι. Η μικρή όμως δεν μπορούσε να κάνει βήμα, εμβρόντητη από την ομορφιά της μελωδίας που ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά. Μα πού ακούστηκε αηδόνι να κελαηδάει τη νύχτα; αναρωτήθηκε η μεγάλη. Πώς βρέθηκε εδώ;
Κοκαλωμένα τα κορίτσια, σαστισμένα μα αποφασισμένα να γλιτώσουν από τη βαρβαρότητα του πατέρα τους κοιτάχτηκαν για μια στιγμή στα μάτια. Η μικρή έδωσε τη σιωπηλή συναίνεση στη μεγάλη κι εκείνη χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο, πήρε το αηδόνι στα χέρια της και με μια απότομη βίαιη κίνηση τού έστριψε τον λαιμό. Η μικρή έβαλε το μικρό πουπουλένιο κουφάρι στην τσέπη της.
Ευτυχώς το ταξί δεν είχε φύγει αν και άργησαν ολόκληρα δεκαπέντε λεπτά.
Δεν ξαναμίλησαν ποτέ γι’ αυτό.
Μοιράζονται βολικά την ενοχή και την ελευθερία τους σ’ ένα δυάρι στην Αθήνα. Πολλές νύχτες ξυπνούν μαζί απ’ τον ίδιο εφιάλτη. Λίγο πριν ξεψυχήσει το αηδόνι μεταμορφώνεται σε ένα στρουμπουλό κατάμαυρο κοράκι που έχει ήδη κατασπαράξει τα μάτια τους.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Gustavo Minas. Δείτε τα περιεχόμενα του έβδομου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
