Ακολούθησε πιστά τις οδηγίες των παλιότερων συναδέλφων της. «Πρόσεχε μη σου πάρουν τον αέρα». «Να σε κοιτάνε μες στα μάτια και να κρέμονται από τα χείλη σου». «Εσύ είσαι η αυθεντία μες στην τάξη». «Πρόσεχε, γιατί από πρόβατα μπορεί να γίνουν λύκοι».
Κάθε μέρα το ίδιο πρόγραμμα να εξετάζει και να παραδίδει και από κάτω να μην ακούγεται κιχ. Ένοιωθε πολύ περήφανη που το είχε καταφέρει κι ευγνωμονούσε τις παλιές που της ανοίξανε τα μάτια. Πέρασε ένας μήνας απόλυτης πειθαρχίας στο πρόγραμμα. Ήταν μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα κι ο ήλιος έμπαινε μέσα στην τάξη από το παράθυρο δίπλα στην έδρα. Κι όπως έπεφταν οι ακτίνες πάνω της την έκαναν να λάμπει σαν μικρός ήλιος. Και τότε με φρίκη είδε απέναντί της είκοσι μικρά προβατάκια στοιχημένα να την κοιτάζουν θαμπωμένα πίσω από μαύρα γυαλιά. Έμοιαζαν έτοιμα να αρχίσουν να βελάζουν και να τρώνε κουτόχορτο.
Οι τέσσερις τεράστιοι τοίχοι άρχισαν να γέρνουν και να την πνίγουν. Οι ήρωες που ήταν κρεμασμένοι πάνω τους κρατούσαν τις κοιλιές τους από τα γέλια. Κι ο μαυροπίνακας ξερνούσε κιμωλίες μαζί με γράμματα και αριθμούς. «Γρήγορα παιδιά φώναξε, γρήγορα στην αυλή να χαρούμε τον ήλιο».
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Antanas Sutkus. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]