Mετάφραση: Ειρήνη Οικονόμου
Είμαι πέντε χρονών. Ο αδερφός μου έξι. «Μαρία, δώσε μου τα παιδιά, να τα πάω στο κάστρο».
«Θέλετε να πάτε με τον Χοσελίτο;» «Θα τα καταφέρετε όμως να ανεβείτε μέχρι εκεί πάνω;» «Αχ!, αυτά θέλουν μόνο να βρουν τον κρυμμένο θησαυρό».
Το κάστρο είναι πέντε πέτρες όλες κι όλες στην κορφή ενός λόφου, αλλά δεν παύει να είναι ένα κάστρο, κι ένα κάστρο είναι πάντα μια περιπέτεια. Πάμε λοιπόν.
Ανεβαίνουμε το βουνό, ανάμεσα στα δέντρα. Κάτι κινείται στα φυλλώματα, μάλλον ένα πουλί. Εγώ θα ήθελα να πεταχτεί μπροστά μας ένα ελάφι, ή ένα αγριογούρουνο, ή ένας λύκος. Θα μου άρεσε να έβλεπα έναν μονόκερο, αλλά ένα ελάφι δεν αποκλείεται να ’ναι εκεί, ή ίσως ένα κουνέλι.
Σίγουρα υπάρχουν νάνοι, και νεράιδες, και μάγισσες… Και, ξαφνικά, βρίσκομαι στο δάσος του παραμυθιού. Ένα δάσος γεμάτο αποστεωμένα πτώματα που κρέμονται από τα κλαδιά, και αιωρούνται. Μερικά είναι ήδη σκελετοί· σ’ άλλα μοιάζει να τρέχει ακόμα το αίμα ζεστό κάτω απ’ το δέρμα. Πια δεν ακούω τη λαχανιασμένη μου ανάσα, μόνο τον βόμβο των μυγών.
«Καλύτερα να φύγουμε από δω».
Νομίζω ότι ρωτήσαμε τι είχε συμβεί, αλλά δεν θυμάμαι την εξήγηση του Χοσελίτο.
Δεν ανεβήκαμε στο κάστρο. Δεν ανέβηκα ποτέ. Δεν βρήκαμε τον κρυμμένο θησαυρό.
Στο σπίτι, ο αδερφός μου αφηγείται την περιπέτεια: «Δεν φτάσαμε πάνω γιατί βρήκαμε ένα σωρό σκυλιά που τα είχαν σκοτώσει και τα είχαν κρεμάσει στα δέντρα». Ήταν σκυλιά. Και υπάρχει κάτι που ακόμα δεν καταλαβαίνω. Και ρωτάω: «Γιατί;». Η γιαγιά μου και η μητέρα μου δεν απαντούν. Παριστάνουν τις ανίδεες. «Τι περίεργο!» λένε. Ξέρουν ότι θα έβαζα τα κλάματα, ότι δεν θα ήθελα να φάω, ότι θα ήθελα να γυρίσω στο σπίτι, στην πόλη.
Όλα παρέμειναν ένα μυστήριο, όπως τόσες φορές συμβαίνει στα παραμύθια – αυτό το κομμάτι της ιστορίας που δεν καταλαβαίνεις, αν και διαισθάνεσαι ότι κρύβει ένα κρυφό νόημα. Και γι’ αυτό θες να την ακούς, ξανά και ξανά.
Μόνο ύστερα από αρκετά χρόνια έμαθα πως οι κυνηγοί κρεμάνε τα σκυλιά που δεν τους χρησιμεύουν πια στο κυνήγι. Ούτε μια σφαίρα δεν αξίζουν.
Είμαι σίγουρος ότι το είπα στη μητέρα μου. Και σίγουρα εκείνη απάντησε πάλι με υπεκφυγές. Σίγουρα η ίδια έβαλε τα κλάματα όταν το έμαθε και θα προτιμούσε να ήταν όλα ένα παραμύθι.
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί η γιαγιά μου και η μητέρα μου δεν μας είπαν τι ήταν αυτό που είδαμε όταν τις ρωτήσαμε. Ήθελαν άραγε να διαφυλάξουν την αθωότητά μας για λίγο ακόμα; Ήθελαν να προστατέψουν την εικόνα του θείου Χοσέ, των άλλων κυνηγών, του χωριού και της ζωής στην επαρχία, από το βλέμμα ακατανοησίας δυο παιδιών απ’ την πόλη; Ή ίσως τηρούσαν μια αρχέγονη σιωπή σχετικά με τη βαρβαρότητα;
Δεν έχω απάντηση, αλλά ανακάλυψα ότι το ανησυχητικό μυστικό πολλών παραμυθιών είναι πως το τέρας είμαστε εμείς.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Εικαστικό: Tato Akhalkatsishvili. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
