Παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος σήμερα. Όσο για μένα, το έκοψα στις 20 Δεκεμβρίου του ‘12, πριν δέκα χρόνια περίπου. Πρωί ήταν. Σηκώθηκα, πήγα στην τουαλέτα, κάθισα, ήπια μια τζούρα καφέ, το έστριψα ευλαβικά, το άναψα, το έφτασα μέχρι τη μέση και κατόπιν το πέταξα. Το έκλωθα αρκετό καιρό στο μυαλό μου και δεν ήθελα να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να το ξανασκεφτεί. Έτσι λοιπόν άνοιξα το παραθυράκι του μπάνιου και το πέταξα στον φωταγωγό της πολυκατοικίας. Εκεί υπήρχαν ξεχασμένα κάτι χαρτόκουτα από οικοδομικά υλικά. Ο διάβολος πήγε κι έκατσε όρθιος μέσα σ’ ένα απ’ αυτά! Έβγαλα το κεφάλι μου από το μικρό, συρόμενο παραθυράκι και κοίταξα το τσιγάρο. Με κοίταξε κι αυτό. «Δε θα φύγω εύκολα απ’ τη ζωή σου», σαν να μου είπε. Δεν περνούν μερικά δευτερόλεπτα και συνειδητοποιώ ότι κάτι έπρεπε να κάνω, να βρω κάτι για να το σβήσω. Ψάχνω. Τίποτα. Γυρνώντας πάλι, διαπιστώνω ότι αναβλύζουν καπνοί. Πιάνω το λάστιχο από το μπαλκόνι μήπως καταφέρω κάτι μ’ αυτό. Όμως δεν φτάνει. Το ίδιο και το τηλέφωνο της ντουζιέρας, δεν φτάνει ούτε αυτό! Προσπάθησα να σημαδέψω με το σάλιο. Μάταια, δεν το «είχα»… Πετάω τον καφέ μαζί με το καλαμάκι μήπως και το σβήσω. Τίποτα. Κανένα αποτέλεσμα. Το καλαμάκι κάθεται κι αυτό όρθιο μέσα σ’ ένα μισοσπασμένο γυάλινο ποτήρι. Ένας συνταξιούχος πυροσβέστης που μένει στον πρώτο οσμίζεται τον καπνό και το παίρνει πάνω του. Φοράει μάσκα και λειτουργεί ακαριαία. Εγώ βάζω το κεφάλι μέσα από το συρόμενο παραθυράκι με ταχύτητα καρτούν μην με πάρει χαμπάρι. Μετά από καμιά βδομάδα τον συναντώ στο ασανσέρ. «Τι μάρκα καπνίζεις;» με ρωτάει. «Δεν καπνίζω» του απαντώ, «ούτε πρόκειται…» Την αλήθεια του είπα.
