Ενώ περιπλανιέσαι στους δρόμους της πόλης, βρίσκεις τον εαυτό σου ξαφνικά στην πίσω αυλή ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού στη νεκρή ζώνη· ένα από εκείνα τα σπίτια χωρίς εξώπορτες και ένα κενό που πονάει τα μάτια σου· ένα από εκείνα τα σπίτια με τοίχους που έχουν ραγίσει με τον χρόνο, με παράθυρα που έχουν ξύλινα παραθυρόφυλλα με χρώμα ξεφλουδισμένο και μερικά πάνελ που λείπουν. Βρίσκεσαι σε μια μηχανή του χρόνου. Ας το αποκαλέσουμε, καλύτερα, λαβύρινθο.
Καθώς μπαίνεις σε αυτό το σκονισμένο μέρος, περπατάς μέσα στις στενές στροφές του αγγίζοντας τους τοίχους σε κάθε στροφή, σαν μεθυσμένη. Το κεφάλι σου ζαλίζεται από τη ζέστη κι αναρωτιέσαι τι θα βρεις στο άλλο άκρο, εάν καταφέρεις να ξεφύγεις. Δεν είναι ποτέ εύκολο να βγει κανείς από λαβύρινθο, ειδικά όταν δεν μπορεί καν να τον δει. Αναρωτιέσαι πώς κατέληξες εδώ. Ήταν επειδή αρνήθηκες να δείξεις την ταυτότητά σου σε εκείνους που επέμειναν ότι είναι δική σου και ότι δεν πρέπει ποτέ να βγεις στον δρόμο χωρίς αυτήν; Είναι επειδή φαντάζεσαι ότι είσαι κάποιο είδος ηρωίδας που θα λύσει όλα τα προβλήματα στη γη; Ίσως μια σύγχρονη Αριάδνη που σώζει ζωές, δίνοντας στους χαμένους ανθρώπους τον μίτο λέγοντάς τους: «Ακολουθήστε αυτήν τη γραμμή, ακολουθήστε με, θα φτάσετε εκεί σύντομα, ασφαλείς και υγιείς, με όλους τους υπόλοιπους». Και μερικές φορές θέλεις να τους πεις: «Μα είμαι χαμένη, είμαι κι εγώ χαμένη», και σταματάς τον εαυτό σου στο τσακ, επειδή δεν είναι τρόπος αυτός να μιλά μια ηρωίδα.
Παραμονεύοντας κάπου σ’ αυτήν την ιστορία, γύρω από τη γωνιά, έτοιμος να κάνει την είσοδό του ανά πάσα στιγμή, είναι το τέρας, ο Μινώταυρος. Δεν έχεις ιδέα ποιος ή τι είναι ακριβώς, καθώς δεν τον έχεις γνωρίσει ποτέ. Ποτέ δεν ήρθες αντιμέτωπη μαζί του, παρ’ όλο που γνωρίζεις ότι υπάρχει. Έχεις ακούσει ιστορίες γι’ αυτόν, τόσο περίπλοκες όσο ο μίτος όταν μπερδεύεται, όπως ένας θρόμβος, στη μηχανή του χρόνου. Εάν αυτή η ιστορία είναι πολιτική, έχει ειπωθεί πάρα πολλές φορές, τόσες πολλές που σε ζαλίζει. Ένα ερωτικό ενδιαφέρον ίσως προσθέσει μια πιο ενδιαφέρουσα συστροφή. Επειδή η αγάπη (να μην πω και η λαγνεία) δεν είναι επίσης παγίδες;
Σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται ο Μινώταυρος. Τον αναγνωρίζεις και καταπιέζεις μια κραυγή. Ίσως είναι η αδυσώπητη ζέστη και έχεις παραισθήσεις. Αλλά ο Μινώταυρος μιλά. Καθαρά. Με μια δυνατή φωνή βαρύτονου ρωτά: «Θυμάσαι τότε που ήθελες απελπισμένα να συνεχίσει ο Θησέας να κρατάει την άλλη άκρη του μίτου; Τότε που υποσχέθηκε ότι δεν θα την άφηνε; Δεν τον ξανάδες ποτέ, έτσι;» Και γελάει ο Μινώταυρος· ένα είδος βροντής που σε κάνει να λουστείς με κρύο ιδρώτα.
Θα πεις στον Μινώταυρο: «Το να ερωτευτώ τον Θησέα ήταν εύκολο. Είχε το σώμα ενός θεού και η αδυναμία του με άγγιξε κάπως. Ήθελα να είμαι εκείνη που θα τον έσωζε. Ήθελα να ζήσω αυτήν την τρέλα».
«Έχω το σώμα ενός άντρα και το κεφάλι ενός ταύρου. Είμαι μια εφεύρεση», θ’ απαντήσει ο Μινώταυρος.
«Το κεφάλι ενός ταύρου…»
«Το σώμα ενός άνδρα».
«Με τρομάζει».
«Το κεφάλι ή το σώμα;»
«Με τρομάζει ότι δεν είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ότι μπορώ να σε δω και δεν μπορώ».
Και εάν, μια μέρα, θέλεις να προσθέσεις το τέλος σε όλα αυτά, σε μια τελευταία παράγραφο ή δύο, σκέψου: Αυτό το σπίτι στο οποίο βρισκόσουν στην αρχή της ιστορίας έχει κατεδαφιστεί εδώ και πολύ καιρό. Ο χρόνος έχει περάσει και τα πράγματα έχουν αλλάξει, όπως και η ζωή σου. Κάποτε, μετά από πολύ καιρό, συνάντησες τον Θησέα κατά σύμπτωση σε ένα νυχτερινό κλαμπ, και με θλίψη παρατήρησες την κοιλίτσα του.
Πριν τελειώσεις αυτήν την ιστορία, λυπήσου. Λυπήσου όλα όσα έχουν συμβεί και όλα όσα έρχονται.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Σχέδια-ζωγραφική: Πάμπλο Πικάσο. Δείτε τα περιεχόμενα του τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
