Υπάρχουμε μέσα σε δωμάτια και λεωφορεία. Αυτό ισχύει για τις περισσότερες που μιλάνε σιγά και φοβούνται το σκοτάδι. Σε αυτό το κτίριο υπάρχει μία τρύπα που αρχίζει από την καταστολή και τελειώνει στην ταράτσα του εβδόμου. Τα πρόσωπα μπορούν να σχεδιαστούν με μολύβι. Κάθε γραμμή σβήνει και στη θέση της δημιουργείται μία καινούρια. Έτσι, φτιάχνονται οι άνθρωποι και ο κόσμος που μας περιβάλλει. Αυτό το κτίριο είναι ο κόσμος. Φαίνεται από εμάς πως είναι ένα μέρος που καθένας αισθάνεται άνετα. Οι κουβέρτες, τα φαγητά, οι λέξεις φτιάχνουν οχήματα για να φτάσουμε ο ένας στην άλλη. Ένα λευκό μικρό σπιτάκι. Ζωγραφίζουμε στα χαρτόνια, λευκά μικρά σπιτάκια. Η ανάσα διογκώνεται από το λαιμό στα πνευμόνια και περνάει μέσα από ένα μικρό σωληνάκι για να δώσει αίσθηση στο τραπέζι και τις καρέκλες. Σε αυτό το κτίριο υπάρχει ένα φιλί που δίνεται στον ύπνο και είναι για όλες το πιο σημαντικό υλικό. Το φιλί είναι το τσιμέντο της καρδιάς μας. Χωράει στις περιγραφές μία μικρή ιστορία για την Άννα.
Η Άννα κοιμάται πάντα στο πάτωμα, συνήθεια που της έμεινε από την ζωή της στο χωριό. Μία νύχτα βρήκε τη μητέρα της να κλαίει έξω από την πόρτα. Η Άννα είχε ζήσει μαζί της προτού εγκατασταθεί στο κτίριο. Το κτίριο που είναι όλος ο κόσμος. Η μητέρα της δεν είχε την όψη που η Άννα θυμόταν. Είχε γίνει μία χοντρή ρίζα με ανθρώπινο κεφάλι που έβγαζε ήχο πυροτεχνημάτων κάθε φορά που την άγγιζες. Η Άννα τα ’χε χάσει. Την έβαλε στο κτίριο και μετά από ύπνο και κλάμα και μπισκότα με γέμιση κρέμα κακάο, το σώμα ρίζα μαλάκωσε και από μέσα του ανάβλυσε μητρικό γάλα. Το γάλα τάισε το κτίριο για έναν ολόκληρο χρόνο.
Αυτό το κτίριο μεγαλώνει μαζί με εμάς και τα τραύματά μας. Γεμίζει ιδρώτες, λίπη και γκρίνιες. Ασφυκτιά και καμιά φορά θέλει να μας ξεράσει στον δρόμο, αλλά τότε μυρίζει τα μαλλιά μας και μας λούζει στο μεγάλο μπάνιο του ισογείου. Όσες ζούμε στο κτίριο ακολουθούμε την σειρά των πραγμάτων. Τα πάντα προκύπτουν από εικόνες που δημιουργούμε και ημερολόγια διακοπών. Ακούμε μουσική. Ακούμε το ίδιο κομμάτι πολλές φορές μέχρι να το μάθουμε απέξω για να το τραγουδάμε μαζί. Όταν τραγουδάμε το κτίριο παράγει έναν θόρυβο. Μοιάζει με τον ήχο που υπάρχει στα ντοκιμαντέρ με θέμα τα υπόγεια στρώματα της γης και τον πυρήνα της. Κάτι βράζει βαθιά. Η Άννα αφουγκράζεται το πάτωμα. Εκείνες είναι οι στιγμές που εμφανίζεται μία μητέρα με τη μορφή ρίζας, δέντρου ή μικρού ζώου και μας προσφέρει το γάλα της.
/ο κόσμος μεγαλώνει σαν όγκος στην κοιλιά μας/
/ο κόσμος μεγαλώνει τον όγκο στην κοιλιά μας/
/ο κόσμος είναι μέσα στην κοιλιά μας/
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Oscar Saccorotti. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
