Μάρτης. Κυριακή μεσημέρι. Ωραία μέρα αλλά κάνει λίγο ψύχρα ακόμα. Άφησε τις μισοσκισμένες σακούλες με τα πράγματά της στο παγκάκι της πλατείας κι έκατσε δίπλα τους. Είχε βρει τη πιο ζεστή αχτίδα του ήλιου και της ζέσταινε όλο το κορμί. Χτες το πρωί είχε πάει για χημειοθεραπεία. «Αλλάξαμε σχήμα». Παρακάλεσε τους γιατρούς να την αφήσουν να βγάλει και τη νύχτα εκεί. Το πρωί θα φύγεις νωρίς, της είπαν. Ήπιε μόνο το τσάι που της έφεραν για πρωινό κι έβαλε στη τσέπη της τις δυο φρυγανιές. Μια για το μεσημέρι, μια το βράδυ κι αύριο έχει ο Θεός. Έκανε το σταυρό της που ξημερώθηκε, μάζεψε τις σακούλες της, έδεσε το κεφάλι της μ’ ένα μαντίλι στο χρώμα που είχαν τα μαλλιά της, μάζεψε τους πόνους της κι έφυγε. Αυτή η παλιοαρρώστια την έχει σακατέψει. Δεν την έλεγε με το όνομά της, σα να ήθελε να την ξορκίσει. Αυτή της πήρε και την κόρη της πριν δυο χρόνια. Δε πρόλαβε να τη χαρεί. Ψαχούλεψε με το χέρι της τη μπλε πλαστική σακούλα κι έβγαλε από μέσα ένα τρανζιστοράκι. Κοιτάχτηκαν, κάτι του είπε, το χτύπησε με τη παλάμη της –από συνήθεια– στη θήκη των μπαταριών και το ’βαλε να παίξει. Μ ’αυτό συντροφεύει τις ξένες μέρες της, μ’ αυτό τις μετράει μέχρι το επόμενο σχήμα θεραπείας της. Έκλεισε τα μάτια και σιγόπιασε το τραγούδι μαζί με το Στέλιο: «Εγώ γυμνός ξεκίνησα/εγώ πηγαίνω μόνος/σπίτι μου είναι ο δρόμος/και τραγούδι μου ο πόνος». Παλιά κάνανε αφιερώσεις. Στο νοίκι μια ζωή και σου δίνει μια και βρίσκεσαι στους δρόμους. Τα κουπόνια που είχε κολλήσει στη βιοτεχνία ετοίμων ενδυμάτων, λίγα. Τους τα έκλεβε η ιδιοκτήτρια. Τι κάθεται και σκέφτεται τώρα. Πονάει και θέλει κάπως να απασχολήσει το μυαλό της. Κόβεται στα δύο. Ένα χάδι στη πλάτη την ανακουφίζει. Ζεστό, γνώριμο. Σήκω μάνα, πάμε.
– Γύρω στα εβδομήντα. Μάλλον ανακοπή.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Niels Strøbek. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
