Αν δεν υπήρχε αυτός στην παραλιακή διασταύρωση να ρυθμίζει την κυκλοφορία σε πεζούς και οχήματα, τίποτα δε θα γινόταν. Ένα μπουλούκι ανάκατο θα ήταν όλοι. Στο δυσκολότερο σημείο στεκόταν, την ώρα ακριβώς που ξεχύνονταν ορμητικά τ’ αμάξια κι η κίνηση οργίαζε. Τον είχε τοποθετήσει χρόνια εκεί η υπηρεσία του να διαφεντεύει την κυκλοφορία. Ίσως για την υπευθυνότητα του ή για την τάξη και τη σειρά που ήθελε να υπάρχει στο μυαλό του πρώτα, μα και παντού κι ας θόλωνε πού και πού κι ας κουραζόταν ο νους του απ’ τα συλλαλητήρια, τις φωνές και τα συνθήματα που άκουγε να μπερδεύονται μέσα του. Σφυρίχτρα στο στόμα, ύφος αυστηρό, που δεν σήκωνε αντίρρηση και τα χέρια να ανεβοκατεβαίνουν απότομα και να προστάζουν υπακοή. Κι όλοι οι εποχούμενοι να υπακούουν. Κι εκείνος να κοιτά ευχαριστημένος το ποτάμι των αυτοκινήτων, που δεν έβγαινε ποτέ από την όχθη του, που κυλούσε ομαλά κι ήσυχα, με εξασφαλισμένη την πορεία του, ολότελα δικό του κατόρθωμα. Ακούραστος, απτόητος, άρχοντας του δρόμου. Όλα κι όλοι σε τάξη, όπως το ήθελε.
Το μεσημέρι αργά, κατάκοπος από την ένταση της μέρας, έμπαινε στο αμάξι που διακριτικά τον περίμενε στην άκρη του δρόμου. Ο ασπρομάλλης ηλικιωμένος που καθόταν στη θέση του οδηγού, του άνοιγε τρυφερά την πόρτα, έμπαινε εκείνος μέσα κι έφευγαν έπειτα αργά αργά για το σπίτι.
Κι ακολουθούσε απαράλλαχτα η ίδια ιεροτελεστία. Να ανέβουν προσεκτικά τα σκαλιά, να βγάλει τη στολή, να κάτσουν έπειτα σαν κάθε μέρα να φάνε, να στρώσουν για τραπεζομάντηλο τη σιωπή και να ησυχάσουν επιτέλους, να πιούν ένα ποτήρι, να μην αφήσουν πάλι τη στενοχώρια, την κατήφεια και το δάκρυ να στρογγυλοκάτσει δίπλα τους. Κι ούτε να τον ρωτάει ξανά και ξανά. Γιατί κλαις πατέρα; τι σε βασανίζει; Και να μην ξέρει ο πατέρας να απαντήσει, αφού από τότε που ράγισαν οι αρμοί στο μυαλό του παιδιού του, είκοσι τόσα χρόνια, κανείς τροχονόμος πια δε μπορεί να κουμαντάρει τις αρτηρίες της δικής του γερασμένης καρδιάς.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Seamus Murphy. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
