Γεννήθηκα μ’ ένα τεράστιο σημάδι στο μισό μου πρόσωπο, που έμοιαζε με φράουλα. Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, μίσησα αυτό το φρούτο.
Με τον καιρό μίσησα όλα τα φρούτα, όλα τα φυτά και στο τέλος όλα τα δέντρα. Σταμάτησα τους περιπάτους, τις εκδρομές, ακόμη και από το παράθυρό μου σταμάτησα να βλέπω έξω και κλείστηκα στο σπίτι μου και στον εαυτό μου.
Μόνο η μουσική με γλύκαινε και με χαροποιούσε.
Είχαμε πιάνο στο σπίτι και η μητέρα έφερε έναν δάσκαλο μουσικής για να μου μάθει. Ήταν νεαρός και πολύ ταλαντούχος και εγώ πολύ καλή μαθήτρια.
Μια μέρα έπαιξα τόσο τέλεια, που με έσφιξε στην αγκαλιά του, και μου έδωσε ένα φιλί πάνω στο σημάδι μου. Αυτό συνεχίστηκε και άλλες μέρες, κάποια στιγμή φίλησε και τα χείλη μου.
Τώρα στον καθρέπτη μου βλέπω ότι το σημάδι μου έχει συρρικνωθεί, το μόνο που έχει μείνει απ’ αυτό είναι η γλυκιά γεύση του φρούτου στα χείλη μας.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
