Φόρεσε τα γιορτινά της ρούχα, το αγαπημένο κόσμημα της μαμάς, το καλό της παλτό, κάθε της κίνηση έμοιαζε με ιεροτελεστία που θα οδηγούσε στην έξοδο. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε που πέθανε ο πατέρας, από τότε που ξεκίνησε η πανδημία, από τότε που βγήκε τελευταία φορά από το σπίτι.
Ετοιμάστηκε με αργές κινήσεις σαν να είχε προετοιμάσει το ρόλο της από καιρό. Πλησίασε αποφασιστικά την πόρτα, έστειλε μήνυμα με κωδικό 4 «παροχή βοήθειας σε άνθρωπο που έχει ανάγκη» και βγήκε βιαστικά στο δρόμο. Ήθελε να αγοράσει τα κόκκινα φωτάκια, ένα συν ένα δώρο προσφορά, πριν εξαντληθούν όπως εξαντλούνται τα όνειρα, οι στιγμές, η ζωή που δεν κάνει προσφορές.
Βάδιζε σταθερά, μηχανικά περνούσε τους δρόμους, τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Άγνωστο πότε θα ανοίξουν.
Κοίταξε την φθαρμένη βιτρίνα, τα κατεβασμένα ρολά, την ταμπέλα που έγραφε ένα χρόνο τώρα «κλιστό» χωρίς το έψιλον όπως το έγραφε και ο πατέρας που δεν είχε πάει ούτε στο δημοτικό. Έκατσε στο παγκάκι ακριβώς απ’ έξω. Οι ρυτίδες του χρόνου στο σκαλισμένο ξύλο. Μια ευχή, ένα όνομα, ο πρώτος της έρωτας, ο πρώτος χωρισμός, η ενηλικίωση, άλλοτε η σιωπή, η ίδια σιωπή που απλώθηκε στον χώρο. Έκλεισε τα μάτια, σώμα ακίνητο, στόμα σφιγμένο, στο ίδιο παγκάκι καθόταν τη στιγμή που πέθανε ο πατέρας λίγο πριν ανάψει το χριστουγεννιάτικο δέντρο πίσω απ’ την τζαμαρία.
Ήθελε να αγοράσει, οπωσδήποτε, τα κόκκινα φωτάκια.
Θα περιμένω, είπε.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
