Κάθε χρόνο στις 24 Δεκεμβρίου, την μέρα πριν τα Χριστούγεννα και πριν τα γενέθλια του παππού, τον βλέπω στον ύπνο μου να τρώει προφιτερόλ με φουντούνια.
Το επόμενο πρωί τον παίρνω τηλέφωνο. Η γιαγιά μου λέει συνήθως ότι έχει κολοκυθόπιτα για μεσημέρι κι ο παππούς ότι του λείπω. Λέω στη γιαγιά ότι η κολοκυθόπιτα θα κρυώσει μέχρι να φτάσω αύριο απ’ την Αθήνα. Και στον παππού να βάλει ράδιο στον Χατζηνικολάου (που τα λέει καθαρά, γιατί η γιαγιά μιλάει μέσα απ’ το στόμα της), γιατί απόψε στις 12 θα του αφιερώσω το αγαπημένο του τραγούδι.
Ο παππούς είναι 102 χρονών, θέλει να μάθει Ίντερνετ και του αρέσουν τα μακαρόνια. Η γιαγιά είναι 92 χρονών, φτιάχνει γαμώ τις πίτες και θέλει πάντα, για Χριστούγεννα, ένα καινούργιο βερνίκι για τα νύχια.
Προχθές πήρα τηλέφωνο την γιαγιά και της είπα ότι όλα αυτά που λένε για τον ιό είναι αλήθεια και ότι το καλοκαίρι στο χωριό θα την πηγαίνω κάθε μέρα για μπάνιο και παγωτό. Μετά της είπα τα μυστικά της τέλειας μακαρονόπιτας. «Για τον παππού που τρώει μακαρόνια και για σένα που φτιάχνεις τις πιο τέλειες πίτες στον κόσμο.»
Το μόνο χρώμα βερνίκι που δεν έχει η γιαγιά είναι το μελιτζανί και το λάπτοπ του παππού θα είναι το πιο ελαφρύ της αγοράς.
Ήπια έναν καφέ με δύο κουλουράκια βρώμης. Σκέφτηκα πως ίσως, τελικά, τα Χριστούγεννα να ήταν πάντα κιτς και πως τελικά οι πίτες της γιαγιάς δεν θα μου λείψουν όσο νόμιζα.
Έβαλα μια πρόχειρη φόρμα και σε 5 λεπτά τραγουδούσα Τρίγωνα Κάλαντα μαζί με τα μεγάφωνα στην πλατεία.
Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά.
Η γιαγιά θα κάνει ρεβεγιόν με νύχια στο χρώμα του δέρματος και ο παππούς θα ακούσει Χατζηνικολάου από το καινούργιο του λαπτοπ την μέρα που θα κλείσει τα 103.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
