Θα ήθελε να έχει τώρα ένα μικρό μπισκότο για να βουτήξει στο τσάι του. Ένα μικρό άσπρο μπισκότο με βουτυράτη γεύση, πασπαλισμένο με ζάχαρη.
Η ένταση της επιθυμίας τον έκανε να σηκωθεί από τον καναπέ. Κοίταξε γύρω του στο δωμάτιο. Παντού κίτρινα χαρτάκια. Να μην ξεχάσει τα φάρμακά του, από πού σβήνει το μάτι της κουζίνας, τα τηλέφωνα των παιδιών του.
Α, τα παιδιά, ο γιος και η κόρη του… Πόσος καιρός είχε περάσει; Ήταν μάταιο να προσπαθήσει να θυμηθεί. Κάθε μέρα που περνούσε βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά σε μια παράξενη λησμονιά. Ήταν λες και ο χρόνος κυλούσε μέσα από τα χέρια του σαν νερό που δεν μπορούσε να το συγκρατήσει και χανόταν για πάντα. Μια εικόνα άστραψε ξαφνικά μες στο μυαλό του και ύστερα έσβησε. Ο πατέρας του, τα Χριστούγεννα, τα βουτυράτα μπισκότα. «Να πάρω μπισκότα για τα παιδιά», φώναξε.
Βγήκε στον δρόμο, έτρεξε στη μεγάλη σκοτεινή λεωφόρο. Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Στις βιτρίνες τού χαμογελούσαν άγνωστα πρόσωπα. «Γεια σας», ψέλλισε. «Γνωρίζετε κανένα καλό ζαχαροπλαστείο εδώ γύρω;» Η κυρία με το κόκκινο παλτό χαμογελούσε –δεν καταδέχτηκε να του απαντήσει αλλά το χέρι της έδειχνε προς τα δεξιά. «Ευχαριστώ», της είπε.
Βρέθηκε κατά τύχη μπροστά σε ένα ζαχαροπλαστείο –μόλις είχε ξημερώσει. Η μυρωδιά από το βούτυρο και τη ζάχαρη του γαλήνεψε την ψυχή. Και ας μη θυμόταν να απαντήσει, όταν η πωλήτρια τον ρώτησε «τι θέλετε, κύριε;».
Έβαλε το χέρι στην τσέπη του –μέσα είχε ένα κίτρινο χαρτάκι με τα τηλέφωνα των παιδιών του. Όσο ο γιος του οδηγούσε αγουροξυπνημένος, μιλούσε με την αδερφή του στο τηλέφωνο: «Μετά τα Χριστούγεννα πρέπει οπωσδήποτε να μπει σε γηροκομείο. Δεν υπάρχει βελτίωση, είναι χαμένος χρόνος».
Εκείνος τον είδε να βγαίνει από το αυτοκίνητο και χαμογέλασε. «Λίγα μπισκότα για τα παιδιά», είπε στην πωλήτρια.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Leon Levinstein. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
