Άνοιξε τον υπολογιστή και πληκτρολόγησε τη φράση: «τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά», έπρεπε να συμπεριλάβει τις λέξεις αυτές στο κείμενο, και μένα τι με νοιάζει, χέστηκα για τα καταστήματα, είπε δυνατά, είχε συνηθίσει –κοντά ένα χρόνο έγκλειστος στο σπίτι– να μιλάει δυνατά στον εαυτό του, έτσι, για να μη σκουριάσει η φωνή, λες και αυτό που μου ‘λειψε ήταν τα ψώνια, σηκώθηκε απ’ την καρέκλα και πλησίασε την μπαλκονόπορτα, στο δρόμο κόσμος περιδιάβαινε ανέμελος, κάποιοι κρατούσαν έναν καφέ, ένα παιδί, ένα σκυλί, πηγαδάκια στα παγκάκια, ουρά στην τράπεζα, μπορεί να είχαν στείλει 2, 3, 6, δεν πα’ να χαν στείλει και 10, δεν είμαι σαν κι αυτούς, πέρσι τέτοια εποχή βγήκε η διάγνωση κι όταν ξέσπασε το γενικό κακό, ο γιατρός είπε: «δεν θα προλάβουν να σε διασωληνώσουν», λες να μην το ξέρω, φώναξε και κόλλησε το κούτελο στο τζάμι, άφησε το χνώτο να θολώσει την εικόνα, θυμήθηκε τα πολύχρωμα φώτα, τα στολίδια, τις γιρλάντες, θυμήθηκε εκείνη, σου άρεσαν οι βόλτες ξημερώματα στο κέντρο, με τα καταστήματα ακόμα κλειστά, μέρες Χριστουγέννων, τον τραβούσε απ’ το χέρι, διέσχιζαν την Πανεπιστημίου, κατέβαιναν την Ερμού, τον φιλούσε μπροστά στις βιτρίνες, τώρα μόνη του έξοδος οι θεραπείες, έκατσε ξανά στο γραφείο, η μαύρη πρόταση στη λευκή σελίδα έπιανε μιάμιση γραμμή, θα γράψω για σένα, αποφάσισε, να της δώσω χρώμα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
