Το είχα σταμπάρει από καιρό εκείνο το παραθυράκι, πίσω από το παπουτσίδικο στον μικρό δρόμο, αφού εκεί γύρω περιφερόμουν όλη μέρα. Τόσο δα ήταν, αλλά υπολόγισα ότι χωρούσα να μπω. Δεν ήμουν μικρός, κοτζάμ άντρας δώδεκα στα δέκα τρία, αλλά ήμουνα μικρόσωμος, έτσι ήταν εμένα το σκαρί μου, έμοιασα στον πατέρα μου, έτσι μου έλεγε η μάνα μου, που τον ήξερε.
Το είχα πάρει απόφαση, αλλά το σκεφτόμουν λίγο γιατί είχα δώσει δικαιώματα, με είχαν πιάσει ξανά για τους μικρούς σερίφηδες που είχα σουφρώσει από το περίπτερο, τότε που παρά τρίχα γλίτωσα το αναμορφωτήριο. Μου είχαν κάνει φάκελο στην αστυνομία, έτσι μου είπε η μάνα μου. Άκου φάκελο για τρεις σερίφηδες, που σχεδόν μόνοι τους είχαν πέσει από τα μανταλάκια μέσα στην τσάντα μου; Όμως το είχα πάρει απόφαση, δεν μπορούσα να τη βλέπω μ’ εκείνα τα παλιοπάπουτσα.
Πλησίαζαν οι γιορτές, αυτό τον καιρό αργεί να ξημερώσει. Ξύπνησα πριν να φέξει, είδα τη μάνα μου που κοιμόταν βαθιά, ξεθεωμένη από τις σκάλες. Καθάριζε τέσσερις και πέντε τη μέρα κι αυτοί οι πούστηδες οι διαχειριστές της έβγαζαν το λάδι.
Στις μύτες περπάτησα μέχρι την πόρτα, την άνοιξα μαλακά και βγήκα. Ψυχή έξω, έκανε κι ένα ψωφόκρυο, τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Πέρασα τη λεωφόρο και πήγα πίσω για να πάρω το παράλληλο στενάκι. Εκεί πιο κάτω ήταν το παράθυρο, θα έσπαγα το τζάμι και θα το άνοιγα, το τριάντα εννιά φόραγε.
Εκείνα τα σκαρπίνια της βιτρίνας, τα καφέ, τόσο ήταν. Ρε τι τυχερός άνθρωπος, έκανα μία χαρά μόλις το είδα!
Τα φορά, δεν τα φορά, ούτε που ξέρω, εγώ από το αναμορφωτήριο σας γράφω. Δεν ήρθε ακόμα να με δει, έχει πολλή δουλειά στις σκάλες αυτή την εποχή, είναι γιορτές κι αυτοί οι πούστηδες οι διαχειριστές τις θέλουν να λάμπουν.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
