Τα καταστήματα είναι στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Η πόλη ησυχάζει. 4.45. Σε λίγο τελειώνει η απαγόρευση κυκλοφορίας. Σε λίγο τελειώνει κι η χρονιά. Κοιμάσαι. Το σώμα σου κάτω από το πάπλωμα έχει το σχήμα ενός ντροπαλού ονείρου, εύθραυστο σαν χαμόγελο. Καπνίζω στα κρυφά, σε ένα μπαλκονάκι του έκτου ορόφου μιας παλιάς πολυκατοικίας στη Σταδίου. Η κούκλα στο απέναντι πολυκατάστημα βαριέται και μου χαμογελά. Στριμωγμένη ανάμεσα σε στολίδια και γιρλάντες, φοράει ρούχα που στοιχίζουν όσο δύο μισθοί μου και δύο μήνες ενοίκιο. Ρούχα που πολύ πιθανόν φέτος να μείνουν απούλητα. Σβήνω το τσιγάρο. Κάνει ψύχρα. Αποχαιρετώ με ένα νεύμα την κούκλα και μπαίνω μέσα.
Σε κοιτάζω. Είναι ώρα να φύγω. Να ξαναμπώ στα παπούτσια και στα ρούχα μου. Άλλη μια κούκλα που θα πρέπει να επιστρέψει στη βιτρίνα της. Στο δωμάτιο ακούγεται μόνο η ανάσα σου. Αναπνέεις κι ο χρόνος συντονίζεται σε αυτόν τον αχνό ήχο. Αναπνέω την ανάσα σου, τη ρουφάω σαν να ήταν το τελευταίο μου τσιγάρο. Σκύβω και μυρίζω τα μαλλιά σου, χαϊδεύω την τούφα που προεξέχει από τα σκεπάσματα. Αν μπορούσα να σε φωτογραφίσω με αυτό το γιορτινό φως που μπαίνει από το παράθυρο… Θα έμοιαζες με αναγεννησιακό πίνακα.
Διστάζω. Η σκέψη αιωρείται με τη σκόνη. Αλλάζεις πλευρό, ανοίγεις τα μάτια, μου ζητάς να γυρίσω στο κρεβάτι. Σκέφτομαι να ξαπλώσω μόνο για λίγο. Κουρνιάζεις στην αγκαλιά μου και σε ξαναπαίρνει ο ύπνος. Παραμονή Χριστουγέννων. Η πόλη ξυπνάει διστακτικά και διψάει για φως και αγάπη. Χριστούγεννα σημαίνουν αγάπη. Αγάπη είναι το ζεστό σώμα σου πάνω μου. Να νιώθεις ηρεμία κι ασφάλεια. Θέλω να μπω στο όνειρό σου. Κι ύστερα να ξυπνήσουμε και τα καταστήματα να είναι ανοιχτά. Τα χέρια να μπορούν πάλι να αγγίζουν. Οι άνθρωποι να μπορούν να αγκαλιάζονται. Να μπορούν να ελπίζουν. Με αγκαλιάζεις πιο σφιχτά και πια δεν φοβάμαι.
Έξω ξημέρωσε.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: David Ryle. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
