Καθόταν στο πεζοδρόμιο, στην είσοδο του μαγαζιού, σε έναν από τους ακριβότερους δρόμους της πόλης. Τυλιγμένος στο παλιό παλτό του, με το κεφάλι σκυμμένο στα γόνατα, κάπως να προφυλαχτεί από το τσουχτερό κρύο, ένα κουβάρι μαύρο που δεν ξεχώριζες αν ήταν άνθρωπος ή σωρός από κουρέλια. Από την παλιά γειτονιά τού είχαν πει ότι δούλευε εκεί. Ξεκίνησε αχάραγα να τη βρει. Πλησιάζοντας στο κέντρο ένιωσε την ατμόσφαιρα των ημερών. Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Ο παγωμένος φρέσκος αέρας μια αίσθηση σχεδόν ξένη στα ρουθούνια του. Τα χρόνια τού εγκλεισμού ανέπνεε μόνο τον πνιγηρό αέρα ενός δωματίου ελάχιστων τετραγωνικών ή μιας αυλής που την ένιωθε κάποτε πιο ασφυκτική και από το δωμάτιο, καθώς του έδινε τη θλιβερή ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας που δεν ήξερε αν θα γευτεί ποτέ ξανά. Όλα αυτά τα χρόνια είχε άπειρες φορές σκεφτεί τα λόγια που θα της έλεγε. Τα σκεφτόταν και τώρα, λέξη τη λέξη, όπως τα είχε σχεδιάσει, φέρνοντας στο μυαλό του την εικόνα της, προσπαθώντας να ανασυνθέσει τις λεπτομέρειες του προσώπου της.
Ο ήχος των παπουτσιών της στο πλακόστρωτο τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Σήκωσε το κεφάλι. Το βλέμμα του, γεμάτο προσμονή, διασταυρώθηκε φευγαλέα με το αδιάφορο δικό της, πριν ακουστεί σκληρή η φωνή της. Δεν θέλουμε ζητιάνους εδώ. Δίνε του! Ο ήχος του κέρματος που κύλησε στα πόδια του ακούστηκε σχεδόν το ίδιο διαπεραστικός με τις στριγκλιές της μάνας της εκείνο το βράδυ, εικοσιπέντε χρόνια πριν. Χαμήλωσε το κεφάλι, ενώ εκείνη έμπαινε στο μαγαζί και έκλεινε πίσω της την πόρτα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Το γκράφιτι είναι του Banksy. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
