Έσφιξε πάνω του το φθαρμένο παλτό του και κατέβασε ακόμα περισσότερο το σκούφο του. Φθαρμένος και αυτός. Τακτοποίησε όσο μπορούσε τις κούτες του. Ακόμα άκουγε τη φωνή της μάνας να του επισημαίνει με αυστηρότητα ότι πρέπει να τακτοποιεί το δωμάτιο του. Πόσο του έλειπε η μάνα του. Τότε τη μισούσε, τώρα του λείπει.
Κοίταξε γύρω του. Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Σαν την ψυχή μου σκέφτηκε. Κλειστή και μαύρη. Ο δρόμος έρημος. Είχε περάσει η ώρα της απαγόρευσης και δεν περνούσε κανείς. Και αν περνούσαν, είχαν το κεφάλι κατεβασμένο και περπατούσαν βιαστικά. Το ίδιο άλλωστε δεν έκανε και εκείνος τις καλές μέρες; Τότε που όλα ήταν όπως πρέπει. Που είχε ένα ζεστό σπίτι, φαγητό, οικογένεια. Τώρα μόνος, αγκαλιά με τα χαρτόκουτα να ζητάει ελεημοσύνη. Το στομάχι του, του θύμισε ότι είχε φάει ελάχιστα. Σήκωσε το μαξιλάρι του και πήρε ένα μπισκότο. Το κουτί είχε τρία ακόμα.
«Αύριο είναι Κυριακή» μονολόγησε. Τις Κυριακές πάντα ήταν πιο τυχερός. Όλοι του έδιναν από κάτι. Φέτος βέβαια τίποτα δεν ήταν όπως πέρυσι. Ο κόσμος είναι σκυθρωπός με τα πρόσωπα κρυμμένα πίσω από τις μάσκες. Και εκείνος φορούσε μια μάσκα. Μαύρη και χιλιολερωμένη αλλά αν δεν τη φορούσε δεν τον πλησίαζε κανείς. Ο φόβος είναι άτιμο πράγμα. Και εκείνος φοβάται. Πως αύριο θα τελειώσουν τα μπισκότα. Και μέσα στην κάλτσα του είχε μόνο ένα ευρώ. Αν δεν άνοιγαν τα καταστήματα την είχε άσχημα. Ούτε καινούργια χαρτόκουτα δεν θα μπορούσε να βρει και αυτά που είχε, είχαν νοτίσει από την υγρασία. Σκεπάστηκε μέχρι πάνω με τις κουβέρτες του και έκλεισε τα μάτια. Πάντα πριν κοιμηθεί, έφερνε στο νου του, τα κυριακάτικα τραπέζια. Όταν ακόμα ήταν όλοι μαζί.
Τον ξύπνησε ο θόρυβος από το κέρμα που έπεσε στο τενεκεδάκι του.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
