Ξύπνησε η βασίλισσα, άνοιξε τα κρυσταλλιασμένα της βλέφαρα, τέντωσε το κορμί της, ίσιωσε το φόρεμά της, σάρωσε με το βλέμμα τον χώρο. Χιόνιζε, έκανε κρύο. «Μέσα στο πνεύμα των ημερών», σκέφτηκε. Είχε αποφασίσει ήδη μέσα από τον βαθύ της ύπνο να κατέβει στην πόλη για τα ψώνια τηςˑ και για να μη χάνει χρόνο διέταξε τους κρυσταλλιασμένους νάνους της να ετοιμάσουν το έλκηθρό της. Έφτασε σαν αστραπή στην πόλη. Αυτό όμως που είδε δεν της άρεσε καθόλου. Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Πότε άνοιξαν, πότε έκλεισαν αναρωτήθηκε θυμωμένη! Μήπως δεν άνοιξαν καθόλου; Το έλκηθρο κυλούσε στην αρχή απαλά πάνω στο απάτητο χιόνι όσο όμως πλησίαζε προς το κέντρο η λάσπη ανέκοπτε την ταχύτητά του και οι κρυσταλλιασμένοι νάνοι αγκομαχούσαν ιδρωμένοι στην προσπάθειά τους να το σύρουν. Στο δρόμο της συναντούσε μπουκάλια, πλαστικές σακούλες ξεσκισμένες, λήμματα και άλλα σκουπίδια, είδε και σκυλιά κοκαλιάρικα που αλυχτούσαν, ανθρώπους όμως όχι. Όσο προχωρούσε τόσο η πόλη γινόταν και πιο σκοτεινή και ο αέρας που περνούσε ανάμεσα από τα κτήρια άφηνε παράξενους ήχους, σαν ουρλιαχτά, κάτι περίεργα φώτα έλαμπαν στο σκοτάδι, λες και κάποιοι αντάλλασσαν μεταξύ τους μηνύματα. Ξαφνικά το έλκηθρο σταμάτησεˑ οι νάνοι έβγαλαν μία απελπισμένη κραυγή. Θυμωμένη κατέβηκε η βασίλισσαˑ αυτό όμως που αντίκρισε την γέμισε έκπληξη. Μια γυναίκα πολύ νέα καθόταν κατάχαμα στον λασπωμένο δρόμο, λεπτά ντυμένη, τα μαλλιά της χύνονταν στους ώμους και στην αγκαλιά της κρατούσε ένα βρέφος. Τα αίματα τής γέννας ήσαν ακόμα νωπά ανάμεσα στα πόδια της και πάνω στο μαντήλι που είχε τυλίξει το παιδί, κοιμισμένο και ήρεμο, με το στόμα του κολλημένο πάνω στο γυμνό της βυζί.
«Ποια είσαι; τι κάνεις εδώ ολομόναχη;» τη ρωτάει
«Είμαι η Μάνα του Κόσμου, κι αυτός ο Γιος των Ανθρώπων» της απάντησε, ενώ συνέχισε να θηλάζει το μικρό της.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
