Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά, εκείνο το πρωινό, κι’ έτσι αποφάσισα να περιδιαβώ κάποιες γωνιές λίγο απόμακρες και αγαπημένες με το ποδήλατό μου. Είχαν ήδη κλείσει τα σχολεία για τις δεκαπενθήμερες διακοπές και είχα όλο το χρόνο μπροστά μου διαθέσιμο για εξερευνήσεις της υγρής και επίπεδης θεσσαλικής πόλης. Η ομίχλη πυκνή κι’ ο χλωμός ήλιος, ανίκανος. Όμως δεν ήταν αυτό που σού τραβούσε την προσοχή στη διαδρομή, αλλά οι στριγκλιές των αφηνιασμένων γουρουνιών που δονούσαν διαβολικό τρόπο την ατμόσφαιρα, ειδικά στις παρυφές της πόλης. Κοντά σχετικά στο πατρικό μου σπίτι, κατοικούσαν αρκετοί συμμαθητές, που φοιτούσαν σε μικρότερες τάξεις του σχολείου. Ο Αριστείδης ήταν ο πιο μικρός. Οι άλλοι δύο ακριβώς δίπλα απ’ το σπίτι του, ήταν οι περισσότερο χαρούμενοι απ’ όλους, αφού λίγες μέρες πριν είχε αφιχθεί ο πατέρας τους από τη Γερμανία όπου δούλευε τα τελευταία χρόνια και μάλιστα μ’ ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με αποσκευές έως πάνω. Έδειχναν τα δώρα και τα ρούχα τους σε όλους στη γειτονιά με μπόλικα χαμόγελα και κρυφή ηδονή, ενώ ο διπλανός γείτονάς τους, Αριστείδης, κοιτούσε κάποιες ώρες αμήχανος, μέσα απ’ τα κάγκελα της δικής του αυλής. Όταν πέρασα έξω απ’ το σπίτι του, ο πατέρας του έσφαζε το γουρούνι τους. Έμεινα να παρατηρώ το αιματηρό θέαμα δίπλα στον μικρότερό μου κατά λίγα χρόνια Αριστείδη, και έφυγα μουδιασμένος λίγο αργότερα. Όταν πέρασα πάλι αργά, το ίδιο απόγευμα, η οσμή του αίματος και του σφαγείου διηθούσαν τον αέρα, ματωμένα και βρώμικα έντερα και συκώτια βρίσκονταν κρεμασμένα στα τσιγκέλια, κι’ ένα μισογδαρμένο σφαχτάρι παρόμοια με εκείνα που βρίσκονταν στα κρεοπωλεία δέσποζε της αυλής. Τον Αριστείδη όμως δεν τον ένοιαζαν όλα αυτά. Εκείνος είχε στα χέρια του την ουροδόχο κύστη του γουρουνιού, την πολύτιμη φούσκα και έπαιζε χαρούμενος, σαν να είχε και μπαλόνι και μπάλα, μαζί!
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
