Ο Βρασίδας, μελαψός, ψηλός, ολίγον ξερακιανός, κάπου μεταξύ τριάντα και τριανταπέντε, ζούσε μόνος σ’ ένα καμαράκι, στην άκρη του πουθενά, σε περιοχή ξεχασμένη εκτός των άλλων από ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ, ιδίως τους κρύους χειμώνες.
Για να φτάσει κανείς εκεί έπρεπε να περπατήσει μισή ώρα από το τέρμα του λεωφορείου. Αυτό, όμως, τον Βρασίδα δεν τον ένοιαζε. Είχε το όχημα. Ένα συλλεκτικό, μετασκευασμένο τρίκυκλο με καρότσα, πάνω στην οποία σώρευε τον καρπό του μόχθου του.
Το επάγγελμα του Βρασίδα, ενώ κατείχε επαξίως θέση στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, δεν είχε ΚΑΔ, δεν αναγνωριζόταν δηλαδή από την Εφορία, και έτσι ποτέ δεν έμαθε αν έπρεπε να κλείσει με το lockdown ή να συνεχίσει να δουλεύει. Έστω, με κάποιoν κωδικό, ας πούμε το έξι.
Αποφάσισε να ρισκάρει και να συνεχίσει τη δουλειά, με όσες προφυλάξεις μπορούσε. Πάντα είχε ανάγκη τα χρήματα που έβγαζε, τελευταία όμως είχε κι έναν λόγο παραπάνω. Tη Φρόσω. Mια ζουμερή μελαχρινούλα, που εργαζόταν στο φούρνο την ώρα που αυτός ξεροστάλιαζε να την κοιτάζει από το απέναντι πεζοδρόμιο, χωρίς να τολμάει να πλησιάσει.
Από καιρό είχε σταμπάρει στην κινέζικη αγορά ένα κουστουμάκι μέγκλα και κάτι πατούμενα άλλο πράμα, όλα μαζί 120 ευρώ. Πού θα πήγαινε, θα τα μάζευε, θα κοτσάριζε το συνολάκι και θα εμφανιζόταν μπροστά της.
«Δεσποινίς Φρόσω… εδώ Βρασίδας…» και θα εύρισκε έναν τρόπο να συνεχίσει. Γιατί, άλλο να έχεις 20 και άλλο τα 120…
Πλησίαζαν Χριστούγεννα κι ένιωθε τόσο μόνος…
Είχε ακούσει από κάποιον, δεν θυμόταν το όνομα του, πως αν θελήσεις κάτι πάρα πολύ, θα γίνει. Και, ορίστε, το θαύμα έγινε! Παραμονή και να που βρέθηκε με τρία τσαλακωμένα πενηντάευρα στα χέρια του καθώς ψαχούλευε σκισμένα χαρτόκουτα μέσα σε μπλε κάδο! Χαράς ευαγγέλια! Έφυγε σφαίρα για το κινέζικο.
«Όχι, ρε, γαμώτο».
Tα καταστήματα ήταν γιορτινά, στολισμένα και ολόφωτα αλλά ακόμη κλειστά.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
