Τα μουδιασμένα, από το κρύο πόδια μου και η κομματιασμένη, από τους πόνους κοιλιά μου, με ξυπνούν. Σκέφτομαι να πιω κάτι ζεστό γιατί όταν πια τίποτα άλλο δεν λειτουργεί εναποθέτω τις ελπίδες μου στα βότανα και στη βεβαιότητα πως όλα κάποτε περνούν. Αυτή η μηνιαία θυσία στο βωμό της θηλυκής μας φύσης που μας μαθαίνει ν’ αντέχουμε τον κάθε πόνο καθώς και να τον προκαλούμε είναι ο απόηχος των φετινών Χριστουγέννων.
Σηκώνομαι, παίρνω αγκαλιά το πάπλωμα και ανεβαίνω στο μικρό περβάζι που έχει το δωμάτιο της εστίας. Τα καταστήματα είναι στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Κοιτάζω το κινητό μου, τίποτα ακόμα. Συνεχίζω να κοιτάζω το χιόνι που με εγκλώβισε φέτος σε μιαν άλλη χώρα, σ’ ένα θολό τοπίο Χριστουγέννων.
Ενώ η μάνα ανησυχεί για το τι θα φάω αφού άλλο τρόπο δεν έχει για το «μου έλειψες», εγώ νομίζω πως αυτά τα Χριστούγεννα είναι όπως όλα τα Χριστούγεννα, μελαγχολικά· μόνο που τώρα δεν χρειάζεται να υποκρίνομαι τον επιτηδευμένο εκστασιασμό των πολύχρωμων φώτων.
Το τρίξιμο της πορτάς στην κουζίνα μου θυμίζει τη λουίζα που σιγοβράζει, πετάγομαι γρήγορα την αδειάζω σε μια ραγισμένη κούπα και σκέφτομαι πως η μάνα τέτοια ώρα θα ανοίγει το σερβίτσιο με τα καλά μαχαιροπίρουνα.
Είπα, δεν θα περιμένω! Είπα, αυτήν τη φορά δεν θα με καταβροχθίσουν οι προσδοκίες! Δεν θα κάνω εικόνα να μου χαμογελάς ενώ θα με κοιτάς να βουλιάζω στο χιόνι με τις μαύρες μου γαλότσες! Κοιτάζω το κινητό μου, τίποτα ακόμα.
Με πήρε ο ύπνος δίπλα στην παγωμένη κούπα. Ξυπνάω και κοιτάζω ξανά το κινητό μου. Δέκα αναπάντητες κλήσεις και μόνο ένα μήνυμα από σένα. «Κατάφερα τελικά να πετάξω από Λονδίνο για Ελλάδα! Καλά να περάσεις, καλά Χριστούγεννα!’» Λέω από μέσα μου ένα «τι περίμενες» και ψάχνω το επόμενο αναλγητικό για να σταματήσω.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
