Είχαμε κόψει ένα θηλυκό κυπαρίσσι, μεγαλύτερο από το μπόι μας και γυρνώντας το βραδάκι από τα ζωντανά, το στολίσαμε μαζί με τη μάνα μας. Ο στολισμός ήταν φτωχικός, λαμπιόνια δεν είχαμε, μονάχα χρωματιστά μπαλόνια –που τότε τα λέγαμε φούσκες– και αρκετό μπαμπάκι στα κλαδιά να παριστάνει το χιόνι. Αντί για φάτνη, μία καρτ ποσταλ στη βάση του δέντρου με τη γέννηση του Χριστού. Μετά με έκανε μπάνιο και το πρωί με ξύπνησε από τις πέντε για να πάμε στη χώρα με το λεωφορείο.
Κατά τις επτά κατεβήκαμε στο ΚΤΕΛ και διασχίζοντας την Αλεξάνδρου Ρώμα για να πάμε στο μοναδικό ζαχαροπλαστείο που ήταν ανοιχτό από τόσο νωρίς, χαζεύαμε τις βιτρίνες. Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά, κι εμείς θα έπρεπε να περιμένουμε στο ζαχαροπλαστείο μέχρι τις εννιά.
Δε θυμάμαι τι δουλειές είχε η μάνα μου στη χώρα, πάντως δεν είχαμε δραχμή να ψωνίσουμε. Δεν θυμάμαι πώς ήταν το σπίτι της θείας Βαρβάρας στην οδό Κουτούζη, πάντως η Μαρία που σπούδαζε και είχε γυρίσει για διακοπές, άφησε για λίγο τη μελέτη της για να μας χαιρετήσει. Αυτό που θυμάμαι καθαρά, είναι πως κάποια στιγμή, καθώς περνούσαμε από το μητροπολιτικό μέγαρο, είδαμε έναν παπά με τεράστια άσπρη γενειάδα να βγαίνει από αυτό. Τότε μου είπε η μάνα μου, «Περίμενε εδώ και μην κουνηθείς». Πάγωσα! Αυτή έκανε πεντέξι βήματα και πλησίασε τον παπά. Άρχισε να τον ικετεύει χαμηλόφωνα και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Τα είχα χαμένα! Ο ιερέας αρχικά δυσανασχέτησε μα τελικά, έβγαλε το πορτοφόλι του και της έδωσε ένα χάρτινο κατοστάρικο. Η μάνα μου του φίλησε τα χέρια, σκούπισε τα δάκρυά της και συνεχίσαμε σιωπηλοί.
Όταν μετά από λίγο γύρισα και την κοίταξα, ήταν ένα θηλυκό κυπαρίσσι, γεμάτο λαμπερά κουκουνάρια.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
