Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος
Ένας κύριος πηγαίνει στο γήπεδο για να παρακολουθήσει τον αγώνα της Ρόμα. Δεν έχουν απομείνει πολλές ελεύθερες θέσεις… Σε ένα σημείο βλέπει μία και ρωτά τον κύριο που κάθεται δίπλα:
– Με συγχωρείτε, είναι ελεύθερη αυτή η θέση;
– Ναι ναι, είναι ελεύθερη… είναι ελεύθερη… τώρα είναι ελεύθερη!
Και ο κύριος ξεσπά σε λυγμούς, κλαίει… είναι φανερό ότι είναι πολύ συγκινημένος και πονεμένος.
Ο άλλος τον κοιτάζει, δεν ξέρει αν πρέπει να πει κάτι και τι… και ο κύριος που κλαίει εξηγεί:
– Όχι… ξέρετε… είναι που ερχόμουν εδώ στο γήπεδο με τη γυναίκα μου… αυτή ήταν η θέση της, εδώ δίπλα μου. Όταν η Ρόμα σκόραρε, αγκαλιαζόμασταν. Όταν η Ρόμα έχανε, κλαίγαμε μαζί! Τώρα αυτή δεν υπάρχει πια, πέθανε!
– Λυπάμαι πολύ, αλλά ελάτε τώρα… μην κάνετε έτσι… θα δείτε…
– … Μα πώς μπορώ τώρα να έρχομαι εδώ στο γήπεδο χωρίς αυτήν! Πώς μπορώ;
– Ε, καταλαβαίνω, δεν είναι εύκολο. Αλλά ίσως μπορείτε να έρχεστε με κάποιον άλλο συγγενή ή φίλο…
– Όχι, σήμερα όχι πάντως: είναι γαμώτο όλοι στην κηδεία της.
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης του κειμένου του Gigi Proietti (2.11.1940-2.11.2020) στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
