Πήρα δυο σουβλάκια και μια κόκα κόλα κι έκατσα στη μαρίνα να τα φάω. Αριστερά η πανσέληνος, δεξιά η θάλασσα και τα κότερα. Μαγεία. Κάποια στιγμή κοιτάζω γύρω μου. Πολλές παρέες νέων. Άλλοι να κάθονται σε πεζούλια και παγκάκια, άλλοι στο τσιμέντο κατάχαμα με τα πόδια τους να αιωρούνται πάνω από το νερό. Μια παρέα μάλιστα μπροστά μου, είχε μαζί της κι εκείνο τον διάβολο –δεν ξέρω πως το λένε– που βγάζει μουσική και ενώνεται με το κινητό. «Κοίτα να δεις η νεολαία!» σκέφτηκα. «Μπράβο!» Μου άρεσε η εικόνα που τους είδα έτσι εκεί να μιλούν και να επικοινωνούν. Με χαροποίησε ιδιαίτερα. Εκείνο όμως που μου μπήκε στο μυαλό ήταν ότι τα χρόνια περνούν και εγώ απέχω αισθητά από όλους αυτούς τους νέους εκεί γύρω μου. Ανέβαζα το μέσο όρο ηλικίας. Ένιωθα μεγάλος, παππούς. Μετά από λίγο σηκώνεται ένας γύρω στα 20, με διχαλωτό μούσι και μανίκι τατουάζ, και με πλησιάζει. «Έχεις φωτιά;» «Ναι, πάρε» του κάνω. Παίρνει τον αναπτήρα, ανάβει το χειροποίητο τσιγάρο του και φεύγοντας μου λέει: «Ευχαριστώ μεγάλε!» «Το ξέρω» είπα μέσα μου.
