Με πρόφαση να θαυμάζει τις ανθισμένες πικροδάφνες, ένθεν και ένθεν της εθνικής οδού, αναχωρούσε.
Η διαδρομή της, η έκρηξη της φύσης εντός της. Ο κόσμος, φτερά συγχυσμένα στο μυαλό της.
Μουσική. Τον Σοπέν συνηθίζει. Καλωσορίζει, κάθε φορά και άλλους.
– Το σβησμένο καντήλι των προγόνων της
– Τους φίλους, που εξέλιπαν
– Τον Παπαδιαμάντη, που ήλθε κοντά της, να ξεσκονίσει το αμπέχονό του
– Την Ελλάδα της Αλεξάνδρειας, του Σικάγου, της Μελβούρνης
– Τα εγκώμια της Μ.Παρασκευής, που εγκωμιάζουν
– Τον ωραιόκοσμο των ανθρώπων
– Την οδύσσεια των πικραμένων
– Τους ποιητές –θλιμμένη, αλίμονο– η μοναξιά
Η επιστροφή της και ένα χαρτάκι στον άνεμο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
