frear

Φως ανέσπερο – της Αθανασίας Μαυρομμάτη

Το παραφύλαγε ώρα ο χοντρούλης με το βλέμμα προσηλωμένο, όσο φαινόταν από τα σιδερένια, αρχαία κάγκελα του φεγγίτη. Σε μια γωνιά στεκόταν γαντζωμένος, στη κατά μήκος πλευρά, πίσω πίσω, στα μπροστινά οι μεγαλόσχημοι, πού κόταγε αυτός να μοστραριστεί στην είσοδο. Είχε χωθεί όλη η μούρη του στο φεγγίτη και περίμενε. Να δει, όχι να πάρει. Ούτε που του πέρναγε απ’ το μυαλό. Του ‘φτανε να δει.

Γαλάζιο, ουράνιο, ποταμός χρυσαφιού ανάβλυσε σε μια στιγμή, ίσα που’ χε αρχίσει να τον τρώει το πρόσωπό του. Μια τρελή στιγμή. Έκανε μια κυκλωτική βοή σίφουνα, μπάλα καιόμενη ιλαρή που τόξευε ζερβά δεξά ανέμους δρόσου, χρυσοκλωστές παραδείσου, κορδέλες χερουβικές. Το είδε, τον είδε. Τον κοίταξε, τον γέμισε και του πήρε την ψυχή. Για πάντα. Μιαν άχρονη στιγμή. Ύστερα, χορευτικά στροβιλιζόμενο, κινήθηκε προς τον φεγγίτη, παραμυθητικά τού ένευσε κι άναψε τον πυρσό του τον ποιμενικό.

Στο αεροδρόμιο, σιμά στον διάδρομο προσγείωσης, περιμένει ο μεγάλος. Εκείνος που έγινε ο μικρότερος, οικεία βουλήσει. Σαράντα μέρες το πόμα του μετά κλαυθμού εκίρνω. Και τα οστά τη σαρκί του εκολλήθη. Πόνος διατρητικός λεβέντικος, μεταβολισμένος σε χαμογέλιο χιονόλευκο. Στα δικά του πλατιά, βιβλικά δάχτυλα προσγειώνεται ο χρυσός θησαυρός. Τον αγγίζει, με συστολή ακουμπά, μυστικά τον περιπτύσσεται. Το γέλιο κρύβεται, βαθαίνει όλη η ύπαρξη, γίνεται σπηλαιώδης, τάφος κρύφιος, μνήμα που δεν βαστάει πια τον λίθο, τιγκαρισμένο στα εκρηκτικά. Έτοιμο.

Προφυλαγμένο από αδιάκριτα μάτια πίσω από μια παρέα σκουπιδοντενεκέδων, κάπου στα Πατήσια, χωμένο στη σκιά την βραδινή την εαρινή, με προτείχισμα τον σωρό των σκουπιδιών, τον λίθο τον αποκεκυλισμένο, ένα μεσόκοπο ζευγάρι ετοιμάζεται για τον βραδινό του ύπνο. Βαστά στα χέρια με προφύλαξη τον χρυσαφένιο θησαυρό, τον ουράνιο επισκέπτη, τον λευχειμονούντα άγγελο. Άγνωστο πού τον βρήκανε. Κάποιος εξτρεμιστής τον έκλεψε κι ήρθε και στα χέρια τα δικά τους. Η μυρωδιά των σκουπιδιών σβήνει, πεθαίνει, την καίει η φλόγα η παφλάζουσα, η γλωσσοπυρσόμορφος. Το μέλι το εκ πέτρας. Μύρο το καινόν.

Μπροστά από τους κάδους, ένα περιπολικό κάνει την μοναχική του βόλτα. Το ζευγάρι κοιτάζεται στα μάτια και κοινωνεί ο ένας το βλέμμα του άλλου.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Lucille Kanzawa. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]

Σε λίγο καιρό κοντά σας με νέο ηλεκτρονικό τεύχος στο mag.frear.gr

Mag.frear.gr – Τα ηλεκτρονικά μας τεύχη